O ΣΠΟΡΤ στο Κακοπλεύρι και τον Ξηρόκαμπο Καλαμπάκας

Μια μέρα γκρίζα και σκοτεινή που μυρίζει φθινόπωρο.

 Με τη βροχή να κρέμεται στην άκρη του σύννεφου και τον Απρίλη σε άτακτη υποχώρηση. Κακοπλεύρι. Ορεινό χωριό που απέχει 50 χιλιόμετρα από την πόλη των Τρικάλων, χτισμένο σε υψόμετρο 850 μέτρων. Παρά το όνομά του, η θέση του είναι ειδυλλιακή. Αγναντεύοντας αφ υψηλού τον κάμπο, προφυλάσσεται από τους βοριάδες έχοντας στην πλάτη του την οροσειρά των Χασίων.

Σπίτια κλειστά, εκκλησία αλειτούργητη, Κυριακή των Βαΐων. Ερημιά. Μόνο ο θόρυβος των αυτοκινήτων μας που αγκομαχούν στα στενά ανηφορικά δρομάκια. Προσπερνάμε τον κήπο με τις τουλίπες. Πολύχρωμες αναλαμπές στο γκρίζο φόντο. Πάνω τους ταξιδεύουν οι σταγόνες της βροχής.

Στο έβγα του χωριού ξεκινά το μονοπάτι που δρασκελά τη ράχη για να κατέβει χαμηλά στον πάτο του φαραγγιού συναντώντας το ρέμα και από εκεί ακολουθεί τα νερά του μέχρι τον οικισμό του Ξηρόκαμπου. Τα χνάρια του θα ακολουθήσουμε για άλλη μια φορά, μια που αποτελεί τόπο γνωστό και αγαπημένο. Με τα πρώτα βήματα η ομίχλη φέρνει τη βροχή και ανοίγουν οι ομπρέλες. Θέαμα μοναδικό η πολύχρωμη ανθρώπινη αλυσίδα αιχμαλωτίζει το φακό της κάμερας, τον αναγκάζει να κινηθεί μαζί της. Βουλιάζει στην ομίχλη και πάλι εμφανίζεται με λαμπερά χρώματα κόκκινα, κίτρινα, γαλάζια. Οι χαράδρες κυοφορούν τα σύννεφα που χαϊδεύουν των μαυρόπευκων τις τσακισμένες κορυφές και χάνονται.

Στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής το «καταφύγιο», μια αθλιότητα που η φύση καταστρέφει αδυσώπητα χωρίς να στενοχωρήσει ιδιαίτερα τους εμπνευστές της. Τώρα ο άνεμος στροβιλίζει τις χιονονιφάδες κάνοντας το στερνό χατίρι του χειμώνα.

Έχοντας απέναντι μας τον όγκο των Χασίων κατηφορίζουμε απότομα το μονοπάτι που οδηγεί μέχρι το ρέμα. Ακούγεται ήδη ο ρόχθος των νερών που κυλούν αφρίζοντας. Τα πεύκα δίνουν τη θέση τους στα φυλλοβόλα. Γάβροι και οστριές με τρυφερά φυλλώματα, μα τα αγριολούλουδα απόντα. Εξαίρεση κάποιες ανεμώνες και φριτιλάριες που σκύβουν τον κορμό τους μέχρι το έδαφος, βαριές από την υγρασία.

Το μονοπάτι σταματά δίπλα στο ρέμα και πρέπει να μηχανευτούμε τρόπους για να το διαβούμε. Προσεκτικά πέτρα την πέτρα αν και πολύ γλιστράνε, ξυπόλυτοι παρά το κρύο, με γαλότσες ψηλές μέχρι τα γόνατα, υποβασταζόμενοι από άλλους πιο σβέλτους, αερομεταφερόμενοι μέσω σκοινιών ή στις πλάτες των πιο ανθεκτικών.

Πέντε φορές διασταυρώνει το ρέμα η πορεία μας προσφέροντας εικόνες σπάνιων στιγμιότυπων που καταγράφονται σε βίντεο και σε φωτογραφίες. Μέσα στο κρύο και στη βροχή, το κέφι περισσεύει. Κι όσο στενεύουν τα περάσματα, τόσο εντυπωσιακότερο γίνεται το φαράγγι. Ψηλά τοιχώματα με μαύρα βράχια και πάνω τους οι καταρράκτες τρέχουν να συναντήσουνε το ρέμα. Μαζί του οδεύουμε προς την έξοδο, στο τέρμα μιας πορείας ασυνήθιστης , εντυπωσιακής.

Δημοσίευσέ το στο: