Σωτήρης Χατζηγάκης «Η αυγή της πολυφωνίας στα κόμματα»

Μια πολυκομματική κυβέρνηση συνεργασίας, σηματοδοτεί μια νέα εποχή για το πολιτικό μας σύστημα. Ανοίγει τη πόρτα σ’ έναν καινούργιο πολιτικό πολιτισμό.

Την πολιτική της εθνικής συνεννόησης πολιτικών δυνάμεων και της συνεργασίας την υποστηρίζω εδώ και πάνω από 15 χρόνια, μέσα από τα βιβλία μου, αλλά και με άρθρα και παρεμβάσεις μου. Πάντοτε, μάλιστα, διέτρεχα τον κίνδυνο να βρεθώ «εκτός γραμμής» και να περιθωριοποιηθώ από το αρχηγικό «κομματικό σύστημα».

Οι πολυφωνικές κοινωνίες άρχισαν να εκφράζονται με τη πτώση του κομμουνισμού και την εμφάνιση της παγκοσμιοποίησης. Έκτοτε, επομένως, σταμάτησαν να κυριαρχούν στον κόσμο οι μεγάλες αφηγήσεις (κομμουνισμός – φιλελευθερισμός – «μαύρο» - «άσπρο» – «Δεξιά» - «Αριστερά»). Οι πολίτες, και συνεπώς και οι πολιτικοί, απαλάσσονται σήμερα από τις ιδεολογικές αποστροφές και τους καταναγκαστικούς «κορσέδες» που επέβαλαν στο παρελθόν μία και μοναδική αλήθεια. Οι κοσμογονικές αλλαγές που συντελέσθηκαν τα τελέυταία 20 χρόνια, γκρέμισαν τον παραδοσιακό τρόπο διεξαγωγής του ιδεολογικού πολέμου, αφού τον κατέστησαν παρωχημένο και ανεπαρκή στα σύγ¬χρονα ρεύματα και τις απαιτήσεις των καιρών (νέες τεχνολογίες, απελευθέρωση αγορών και κοινωνιών κλπ.). Άλλωστε, στην εποχή μας δεν υπάρχει το δίπολο Ανατολής και Δύσης. Έτσι άρχισε και στον τόπο μας να διαγράφεται η αρχή του τέλους της μεταπολίτευσης. Μέχρι πρότινος υφίσταντο αυτές οι διαχωριστικές γραμμές. Η πολιτική ήταν αγώνας, ήταν μάχη, ήταν επικράτηση με την εξόντωση του "εχθρού".  Ως τέτοια λοιπόν λειτουργία, η πολιτική είχε όλα εκείνα τα πολιτικά χαρακτηριστικά που την έκαναν ελκυστική: αρχηγούς, ήρωες, άγνωστους στρα¬τιώτες, νικητές και ηττημένους.

Το αντικείμενο ήταν η κατάκτηση και η συντριβή του αντιπάλου εχθρού.  Απαιτούσε συνεπώς πε¬ρισσότερο πολεμική έμπνευση και ανδρεία και αντιπαράθεση. Κάθε δημιουργική εργασία, προβληματισμός και πνευματικότητα, κινούνταν μέσα στο εγκαθιδρυμένο μισαλόδοξο κομματικό περιβάλλον που επέβαλε ο κάθε «πόλος». Έτσι, τα κόμματα δρούσαν και λειτουργούσαν αποστροφικά και αντιπαραθετικά μεταξύ τους.

Σήμερα, όμως, υπάρχει μια ριζική αλλαγή σε κοινωνικό επίπεδο, αφού οι κοινωνίες –επομένως και τα κόμματα – σταματούν ν’ αποτελούν εγκιβωτοποιημένες ομάδες. Μπορούν, συνεπώς, να εκφράζονται διαφορετικά. Στην εποχή μας, οι κοινωνίες κατέστησαν πολυφωνικές και δεν διατρέχουν τους κινδύνους των διαχωριστικών γραμμών. Είναι επόμενο, λοιπόν, οι ελεύθεροι πολίτες που συγκροτούν τις σημερινές κοινωνίες, να μεταφέρουν την πολυφωνικότητα και στα κόμματα. Έτσι, οι ιδεολογικές και κοινωνικές τάσεις, οφείλουν να εκφράζονται πολιτικά με συνθέσεις που θα συντελούνται δημοκρατικά μέσα στα κόμματα ή μέσα από συμμαχικές κυβερνήσεις. Δηλαδή, το πολιτικό μας σύστημα θα περάσει σ’ ένα νέο (για τα Ελληνικά δεδομένα) στάδιο, όπου τα κόμματα (μεγαλύτερα και μικρότερα), απαντώντας στις επιαταγές των καιρών, θα πρέπει να συνασπίζονται μεταξύ τους και να έχουν έναν κεντρικό άξονα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα μπορούν και αυτά να αντανακλούν τις ιδεολογικές τάσεις και τα διάφορα κοινωνικά ρεύματα.

Σ’ αυτήν ακριβώς την καμπή βρισκόμαστε σήμερα στην Ελλάδα. Στο σημείο, δηλαδή, όπου μπαίνει ταφόπλακα στους αυταρχικούς αρχηγισμούς και ανατέλει η πολυφωνία στα κόμματα. Είναι φυσικό, βέβαια, οι αρχηγοί να θέλουν να κρατήσουν τις καρέκλες τους. Ωστόσο, οι πολιτικοί πρέπει να τολμήσουν. Να μην μείνουν, δηλαδή, εγκλωβισμένοι σε κόμματα-απολιθώματα και να κινηθούν με γνώμονα το εθνικό συμφέρον.

Όπως με γνώμονα το εθνικό συμφέρον κινήθηκαν και για τη συγκρότηση της σημερινής Κυβέρνησης, η οποία αποτελεί ένα αναπόδραστο, νομοτελειακό ιστορικό γεγονός, που προκύπτει από την ευρύτερη παγκόσμια κρίση. Γιατί η νέα Κυβέρνηση δεν αποτελεί ένα σχήμα, που απλώς καλείται ν’ αντιμετωπίσει μια συγκεκριμένη εσωτερική κατάσταση.  Καλείται να θωρακίσει και να σώσει την πατρίδα μας. Γι’ αυτό οφείλουμε όλοι μας να τη στηρίξουμε. Για το μέλλον των παιδιών μας, αλλά και για την υπόσταση του ίδιου του Έθνους μας. Εξάλλου, η  Ελληνική πολιτική σκηνή, από δω και πέρα, θα διαφοροποιείται μόνον με μία κόκκινη γραμμή. Από τη μια πλευρά της γραμμής αυτής, θα είναι όλα τα κόμματα που θα υποστηρίζουν πως η χώρα μας θα πρέπει να είναι προσδεδεμένη στην Ευρωπαϊκή της προοπτική. Από την άλλη πλευρά, θα υπάρχουν άλλα κόμματα, που απορρίπτουν έμμεσα ή άμεσα την Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας μας. Το διακύβευμα, συνεπώς, σήμερα δεν είναι «μνημόνιο» ή «όχι μνημόνιο», αλλά «θα πάμε με την Ευρώπη» ή «μόνοι μας»;

Οφείλουμε, λοιπόν, να φανούμε αντάξιοι απέναντι στις νέες προκλήσεις. Στο ΠΑΣΟΚ αυτό φαίνεται να το αντιλαμβάνονται. Γι’ αυτό, άλλωστε, έχουν ξεκινήσει τις διεργασίες για αλλαγές σε ηγετικό επίπεδο. Στη Νέα Δημοκρατία υπάρχει αναμφισβήτητα προβληματισμός και κινητικότητα. Θα το τολμήσουν;

Σωτήρης Χατζηγάκης
πρώην Υπουργός – Ανεξάρτητος Βουλευτής

Δημοσίευσέ το στο: