«Συνήλθε στο Ναύπλιο το 1828 η πρώτη εθνοσυνέλευση όπου μαζεύτηκαν … απ’ όλη την Ελλάδα. Εκείνα τα χρόνια είχε διαμορφωθεί μια νέα κοινή γλώσσα …
...ο τύπος αυτός ήταν κατανοητός από το πανελλήνιο … τα πράγματα όμως ήρθαν αλλιώς» , (R. Browning : Η ελληνική γλώσσα, μεσαιωνική και νέα, Αθήνα 1972).
Τα πράγματα όμως ήλθαν αλλιώς…
Και η νεοελληνική αστική ιδεολογία δημιουργήθηκε και ανδρώθηκε πατώντας με το ένα πόδι στο ελληνικό έθνος (όπως αυτό μπορεί να ορισθεί κατά καιρούς) και με το άλλο πατώντας στην «εσπερίαν» . Αρχής συστάσεως του ελληνικού κράτους τα πρώτα πολιτικά μορφώματα ήταν η συνέχεια του Αγγλικού, Γαλλικού, Ρωσικού κόμματος.
Κατόπιν η νέα αστική τάξη της χώρας ανδρώθηκε ως προέκταση των κοτζαμπάσηδων και των τσιφλικάδων σε αγαστή συνέργεια με εκείνο το κομμάτι της εκκλησίας που ενώ ευαγγελίζονταν τον επι των ουρανών Παράδεισο έστρεφε τις δραστηριότητές της στις απολαβές του επί της γης «παραδείσου» των βακουφιών και των ιερών μετοχίων στο άνυδρο Κολωνάκι, στην Πεντέλη, στην Τσιμισκή.
Η ελληνική μεταπρατική αστική τάξη δεν ανέπτυξε κουλτούρα και πολιτισμό, δεν ανέπτυξε παραγωγικές δομές. Τους εργάτες τους ήθελε και τους θέλει όχι εργαζόμενους, αλλά δουλοπάροικους εκμεταλλευόμενη και την τελευταία ρανίδα του αίματός τους. Και πάντοτε μεριμνούσε για την προστασία του έθνους και του κοινωνικού συνόλου.
Το 1929 (N. 4229) μετά από πρόταση της κυβέρνησης Βενιζέλου νομοθετεί το «ιδιώνυμο» αδίκημα. Επρόκειτο για νόμο "Περί μέτρων προστασίας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών". Ο στόχος του ήταν η ποινικοποίηση των "ανατρεπτικών" ιδεών, ιδιαίτερα η δίωξη κομμουνιστών, αναρχικών και η καταστολή των συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων.
Στη συνέχεια, μετά τις καταστρεπτικές πομφόλυγες της Μεγάλης Ιδέας και ενώ η Ελλάδα αρχίζει να αποκτά μια εργατική τάξη που διεκδικεί και αγωνίζεται, έρχεται το «ρετσινόλαδο» με τον Μεταξά να ανακόψει τον κουμουνιστικό κίνδυνο. Ο νόμος (1073/1938) θέσπιζε νέες κατασταλτικές πρακτικές, που δεν είχαν εφαρμοστεί ποτέ (ή με τόσο δραματικό τρόπο) στην Ελλάδα στο παρελθόν: α) τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, β) το «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων» και γ) τις «δηλώσεις μετανοίας» των φυλακισμένων κομμουνιστών που είχαν εκτίσει τουλάχιστον το 1/3 της ποινής τους.
Μετά, στη Μέση Ανατολή ΄Ελληνας πολιτικός «κεντρώος» που αργότερα αποκαθάρεται από τα πολιτικά του κρίματα και επονομάζεται «Γέρος της Δημοκρατίας» δημιουργεί το «Στρατόπεδο Προσφύγων Νουσεϊράτ» στέλνοντας στο συρματόπλεγμα χιλιάδες αριστερούς έλληνες στρατιώτες που δεν έφυγαν ως όρνιθες από την κατοχική ΄Ελλάδα, αλλά βρέθηκαν από συνειδητή επιλογή στα χαρακώματα της ερήμου. Ο ίδιος «Γέρος της Δημοκρατίας» επιδιώκει και τελικά υλοποιεί την τελική λύση το Δεκέμβρη του 44, στέλνοντας τους άοπλους πλέον εχθρούς του έθνους, στα αποσπάσματα.
Ακολουθεί ο μετεμφυλιακός νόμος Α.Ν. 509/1947, με τα τραγικά του αποτελέσματα. Στη συνέχεια πάλι οι «στυλοβάτες του έθνους» στέλνουν πάντοτε για το καλό του έθνους πολλούς στο απόσπασμα (Μπελογιάννης, Πλουμπίδης) ή για «διακοπές» στη Μακρόνησο, στον Αϊ Στράτη, στο Τρίκερι. Ακολουθούν τα Ιουλιανά (1965) , η Δικτατορία (1967), η νέα μεγάλη ιδέα «ανήκωμεν εις την Δύσιν», του άλλου μεγάλου «εθνάρχη» της αντιπαροχής, και των νέων «τζακιών», ο άκριτος ευρωπαϊκός προσανατολισμός τα μνημόνια και οι πιστωτές.
Και σε όλα αυτά, ένα αόρατο νήμα συνέδεε και συνδέει τους εκάστοτε κυβερνώντες διαχρονικά. ΄Ένα νήμα που περιλαμβάνει πολιτικές θεωρίες και πρακτικές, που περιλαμβάνει οικογένειες τις ίδιες οικογένειες που ακόμη και στην αστική Ευρώπη δεν έχουν τέτοια διαχρονικότητα, ένα νήμα που περιλαμβάνει την πατρίδα (του κεφαλαίου), τη θρησκεία (του πλουτισμού και του Εφραίμ) και την οικογένεια (των νονών, των κουμπάρων, των γαμπρών, της διαπλοκής και των λαμογιών).
΄Ένα νήμα που ξεκινά από τη δεξιά του ιδιωνύμου και καταλήγει στη δεξιά του μνημονίου και της άλωσης της χώρας.
Βασίλης Παππάς – ΣΥΝ Τρικάλων
Δημοσίευσέ το στο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου