Συνέντευξη με την Χάϊντι Διακομοπούλου

Η περυσινή νικήτρια του 4ου Ημιμαραθωνίου Δρόμου Θανάσης Σταμόπουλος με χρόνο 1:24:10, που αποτελεί και την καλύτερη επίδοση στις γυναίκες για τη συγκεκριμένη διαδρομή.

 Αθλήτρια του συλλόγου Ελευθέριος Βενιζέλος Χανιά και μητέρα τριών παιδιών, η συμπαθέστατη και πάντα ευγενική Χάϊντι Διακομοπούλου, έδωσε μεγάλη χαρά με μία αποκλειστική συνέντευξη για το site του 5ου Ημιμαραθωνίου "Θανάσης Σταμόπουλος".


Διαβάστε όσα απάντησε στις ερωτήσεις μας η αγαπητή Χάϊντι.

-Πες μας λίγα πράγματα για σένα:

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Γερμανία, σπούδασα ηθοποιός στη δραματική σχολή της Κολωνίας, και εν συνεχεία δούλεψα σε τηλεόραση και θέατρο. Το 1991 αποφάσισα να έρθω και να ζήσω στην Ελλάδα γιατί μου αρέσει η νοοτροπία και η ελευθερία της χώρας σας.

 -Από πότε ασχολείσαι με τους αγώνες μεγάλων αποστάσεων;

Τρέχω από τα 18 μου χρόνια, αλλά πιο πολύ για λόγους ξεκούρασης και ευχαρίστησης, παρά αγωνιστικά. Όλα αυτά μέχρι το 2003 όταν για πρώτη φορά μπήκα σε αγώνα, από τότε συνδυάζω την ευχαρίστηση του αθλήματος με στόχο να βελτιώνω τις επιδόσεις μου.

 - Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με αυτό το άθλημα;

Το τρέξιμο είναι για μένα το πιο φυσικό άθλημα που μπορεί να κάνει κάποιος. Χρειάζεσαι μόνο ένα ζευγάρι κατάλληλα παπούτσια και ξεκινάς. Είναι για μένα ένα άθλημα που έρχεσαι σε επαφή με τον εαυτό σου. Πολλοί λένε ότι αγωνίζεσαι ενάντια σε άλλους. Εγώ είμαι της γνώμης ότι πρώτα αγωνίζεσαι με τον ίδιο σου τον εαυτό. Τα εμπόδια τα ξεπερνάς εσωτερικά. Εάν οι μυς αρχίσουν να πονάνε, το μυαλό σου λέει «σταμάτα και χαλάρωσε», αυτό δεν έχει να κάνει με τον αντίπαλο (ή καλύτερα τον συναθλητή), αλλά με τον ίδιο σου τον εαυτό. Αγωνιζόμαστε μαζί, αυτό το ξεχνάμε πολλές φορές. Μαζί τρέχουμε και στο τέλος κερδίζει ο γρηγορότερος.

Για μένα η ιδέα του αγώνα γίνεται μέσα στον αθλητή και αυτός ο αγώνας μας κάνει να είμαστε πιο δυνατοί, όχι μόνο στο άθλημα αλλά και στην καθημερινότητα μας. Ένας δρομέας μεγάλων αποστάσεων αντιμετωπίζει πολύ διαφορετικά τα εμπόδια της ζωής. Βελτιώνει μέσω του αθλήματος την υπομονή και λέει περισσότερες φορές το «δεν πειράζει», παρά κάποιος που δεν έχει δουλέψει και δεν έχει ξεπεράσει πολλές φορές τον εαυτό του.

 - Ποιος ήταν ο πρώτος σου μαραθώνιος και ποια τα συναισθήματα;

Το 2003 έτρεξα για 1η φορά την Κλασσική Διαδρομή. Δεν είχα κάνει αντίστοιχη προπόνηση, αλλά είπα θα τερματίσω χωρίς να έχω σταματήσει ή να έχω περπατήσει. Έτσι και έγινε! Έτρεξα για πρώτη φορά από το Μαραθώνα μέχρι το Καλλιμάρμαρο για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ. Μετά από 3 ώρες και 39 λεπτά ελευθέρωσα τον εαυτό μου τερματίζοντας στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

 -  Τι συμβουλές θα έδινες σε κάποιον/α που σκέφτεται να ασχοληθεί με τους αγώνες μεγάλων αποστάσεων;

 Πιστεύω ότι είναι η καλύτερη απόφαση που μπορεί να πάρει κάποιος. Εκτός από την υγεία που σου προσφέρει το άθλημα, αλλά  και την σωματική και μυϊκή βελτίωση, έρχεσαι σε επαφή με το σώμα σου, αρχίζεις να το φροντίζεις, να το εκτιμάς και να το αγαπάς. Ανά πάσα στιγμή είσαι έτοιμος/η για δράση. Δηλαδή, εάν προπονείσαι είσαι σε επαφή με τον εαυτό σου και όλες οι αισθήσεις σου λειτουργούν καλύτερα. Συγκεντρώνεσαι πιο εύκολα, γίνεσαι πιο υπομονετικός/η, γίνεσαι πιο ταπεινός. Είναι τόσα πολλά τα πλεονεκτήματα… Είναι σαν να αρχίζεις ένα ταξίδι με τον ίδιο σου τον εαυτό. Αρχίζεις να γνωρίζεις καλύτερα εσένα. Ανακαλύπτεις δυνατότητες που δεν περίμενες να έχεις.

Το τρέξιμο σου δείχνει ποιος είσαι και τι μπορείς να κάνεις. Ένας άνθρωπος δυνατός, που μπορεί να αντιμετωπίσει και δύσκολες καταστάσεις. Και ακόμη ένα πλεονέκτημα που μπορεί να προσφέρει το τρέξιμο: γίνεσαι θαρραλέος, γιατί μαζί με την αυτοπεποίθηση που αποκτάς αρχίζεις και δυναμώνεις σαν προσωπικότητα. Μαθαίνεις να ακούς τον εαυτό σου παρά τους άλλους που προσπαθούν να σου πουν ποιος είσαι και τι πρέπει να είσαι. Το τρέξιμο δεν είναι μόνο σωματική βελτίωση αλλά βελτίωση νου και ψυχής («νους υγιής εν σώματι υγιεί»).

Γι ‘αυτό το λόγο στο εξωτερικό υπάρχουν προγράμματα σε φυλακές ή σε ιδρύματα με άτομα με ψυχολογικά προβλήματα όπου τους βάζουν να τρέχουν. Για μένα θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό, γιατί στην εποχή που ζούμε χρειαζόμαστε πιο πολύ εσωτερική παρά εξωτερική υποστήριξη.

 - Μετά το συγγραφικό σου έργο," Ποτέ στην ζωή", ένα μυθιστόρημα που έχει σχέση με τον αθλητισμό , ήρθαν και οι ταινίες μικρού μήκους "Τρέξε ,άλλαξε τη ζωή σου", "Ο Μαραθώνιος είναι μια ελληνική ιστορία". Πως προέκυψαν όλα αυτά;

Επειδή είχα παντρευτεί και έκανα 3 παιδιά δεν μπορούσα πια να ασχοληθώ με την ηθοποιία. Έτσι, βρήκα ένα άλλο μέσο να συνδυάσω τις αγαπημένες μου ασχολίες, το καλλιτεχνικό κομμάτι και την άθληση. Η αιτία που γύρισα την ταινία  "Τρέξε ,άλλαξε τη ζωή σου"  είναι η εξής: έψαχνα ένα βίντεο που να δείχνει όλα τα κεφαλαία θέματα του τρεξίματος, δηλαδή να περιγράφει τι γίνεται στο σώμα, ποια είναι τα σωματικά στοιχεία ενός δρομέα, μέχρι και συνεντεύξεις από διάσημους δρομείς.

Επειδή δεν υπήρχε όμως τέτοιο βίντεο έκανα ένα σενάριο όπως εγώ θα ήθελα να βλέπω μια τέτοια ταινία και ξεκίνησα. Πήρα τηλέφωνο τον Dieter Baumann στην Γερμανία, τον Billy Mills στην Αμερική και όλους τους άλλους ήρωες της ταινίας και δεχτήκαν να μου δώσουν συνεντεύξεις. Έτσι ξεκίνησε το φιλμ και έχω μάθει τόσα πολλά και κυρίως πόση δύναμη έχει ο άνθρωπος εάν κυνηγάει έναν στόχο.

-Πάμε τώρα στο δικό μας αγώνα. Πώς σου φάνηκε η περσινή διοργάνωση;

Πέρσι έτρεξα για πρώτη φορά στον αγώνα σας. Έχω αρκετή εμπειρία με αγώνες δρόμου στην Ελλάδα. Έχει τύχει να τρέχω Ιούλιο με 30 οC και να μην υπάρχει νερό στους σταθμούς στην διαδρομή και να έχουν λιώσει οι αθλητές. Άλλες φορές δεν υπήρχε άτομο σε διασταυρώσεις για να δείχνει τον δρόμο με αποτέλεσμα να τρέχεις σε λάθος κατεύθυνση και να πρέπει να γυρίσεις πίσω. Έχουν τύχει όλα αυτά.

Η δική σας διοργάνωση ήταν πολύ επαγγελματική και το χαίρεσαι σαν δρομέας και νιώθεις ότι έχεις μια αξία. Δηλαδή, η προσπάθεια που κάνουμε μέσω της προπόνησης μας ανταμείβεται με έναν καλό αγώνα σαν τον δικό σας. Η διαδρομή είναι τέλεια ειδικά αν κάνεις προετοιμασία για έναν flat μαραθώνιο τον Απρίλιο. Τα άτομα στους σταθμούς ανεφοδιασμού είναι χαρούμενα και σε ενθαρρύνουν. Η τροχαία έκανε καλά τη δουλεία της και αισθάνεσαι ασφαλής. Η δε φιλοξενία σας είναι παράδειγμα και για άλλους αγώνες. Φαίνεται ότι οι διοργανωτές είναι δρομείς, αγαπάνε το άθλημα και αυτό το μεταφέρουν στον αγώνα.

-Ο αγώνας διεξάγεται για 5η φορά και οι συμμετοχές κάθε χρόνο αυξάνονται. Πως σου φαίνεται αυτή η αύξηση χρόνο με το χρόνο  και γενικώς ότι όλο και περισσότεροι δρομείς ασχολούνται και συμμετέχουν σε αγώνες  μεγάλων αποστάσεων;

Η αύξηση των δρομέων του αγώνα σας οφείλεται στην καλή διοργάνωση και την προσωπική προσφορά που δίνετε στους δρομείς. Αυτό το αίσθημα μεταφέρεται στον αθλητή και βεβαίως θα ξανάρθει στον αγώνα σας, γιατί τον τιμάτε για την προσπάθειά του και του χρόνου θα φέρει και τον φίλο του. Η καλή δουλειά είναι η καλύτερη διαφήμιση. Το ότι αυξάνεται συνεχώς το νούμερο των δρομέων που ασχολείται με τις μεγάλες αποστάσεις νομίζω ότι οφείλεται στην απλότητα του αθλήματος, όπως είπα και προηγουμένως, με ένα κατάλληλο ζευγάρι παπούτσια αρχίζεις να τρέχεις.

 - Η διαδρομή προσφέρεται για καλές επιδόσεις μιας και είναι ελαφρώς κατηφορική. Αλλά κάθε αγώνας έχει τα δικά του μυστικά. Θα  μας πεις τα δικά σου "μυστικά" για την διαδρομή του ημιμαραθώνιου αγώνα "Θανάσης Σταμόπουλος";

Πολύ απλό: είναι μια ευθεία, χωρίς στροφές. Δηλαδή σχεδόν βλέπεις τον τερματισμό. Αυτό είναι το πιο μεγάλο πλεονέκτημα που μπορεί να έχει ένας αγώνας. Να βλέπεις τον τερματισμό από την εκκίνηση. Και είναι ημιμαραθώνιος, όχι 5 ή 10 χιλιόμετρα. Αυτό για μένα μετράει πολύ. Στον αγώνα σου έρχονται σκέψεις όπως «ακόμα μια στροφή,..μετά από αυτό τον δρόμο ,στρίβω και είναι άλλα τόσα…κλπ.» Στον αγώνα σας είναι μια ευθεία και φτάνεις. Είναι ειλικρινά ο μοναδικός αγώνας ημιμαραθωνίου που έχει αυτό το πλεονέκτημα…

- Πόσο σημαντικό είναι το γεγονός ότι η εκκίνηση δίνεται κάτω από τα Μετέωρα, ένα από τα μεγαλύτερα αξιοθέατα της Ελλάδας; Πώς επιδρά αυτό στη διοργάνωση και ειδικότερα στον αθλητή;

Για μένα προσωπικά η Ελλάδα είναι μια πλούσια χώρα, χωρίς να το ξέρουν οι ίδιοι οι Έλληνες. Να σκέφτεστε ότι όντως από εδώ είναι ο Μαραθώνιος, ότι εδώ γεννήθηκε ένα τόσο μεγάλο θέμα, το οποίο πολλοί Έλληνες δεν καταλαβαίνουν την αξία του. Δηλαδή οι Άγιοι χώροι σας είναι μεγάλος πλούτος, όχι μόνο Θρησκευτικά αλλά και Αρχαιολογικά. Είναι χώροι που δε χάνουν την αξία τους γιατί έχουν ένα αίτιο, έχουν μια ιστορία που πολλές χώρες θα ήθελαν να έχουν. Έτσι και ο τόπος σας τα Μετέωρα, είναι ένας τόπος όχι μόνο ωραία χτισμένος, αλλά έχει μια αρχαία ιστορία, κάτι το ιδιαίτερο. Αυτά όλα που έχουν συμβεί στο παρελθόν δεν έχουν χαθεί, γι’ αυτό είναι το τοπίο ξεχωριστό. Νομίζω ότι το εκτιμούν οι δρομείς ιδιαίτερα εάν ένας αγώνας γίνεται σ’ ένα αρχαίο μέρος, είναι σαν να νιώθεις την ιστορία του.   

- Ο αγώνας γίνεται στα μέσα Μαρτίου δύο  εβδομάδες πριν από δύο  σημαντικούς μαραθώνιους αγώνες που διεξάγονται στη χώρα μας (Μαραθώνιος Μέγας Αλέξανδρος και Μαραθώνιος Μεσσήνης) και πριν από τους μεγάλους διεθνείς μαραθωνίους της Άνοιξης στην Ευρώπη. Αποτελεί ο αγώνας αυτός, ένα τεστ για τους αγώνες αυτούς, μιας και στον 5ο ΗΜΙΜΑΡΑΘΩΝΙΟ ΘΑΝΑΣΗΣ ΣΤΑΜΟΠΟΥΛΟΣ  θα λάβουν μέρος μερικοί από τους καλύτερες δρομείς της Ελλάδα;

Όντως είναι πολύ καλή ημερομηνία για μια πρόβα τζενεράλε για ένα Μαραθώνιο. Οι λόγοι είναι αρκετοί για να λάβουν μέρος οι καλύτεροι δρομείς της χώρας. Αυτό θα εξαρτηθεί εαν στην ίδια ημερομηνία γίνεται και άλλος ημιμαραθώνιος.

 - Πέρυσι έκοψες πρώτη το νήμα, με χρόνο 1:24:10, που αποτελεί και την καλύτερη επίδοση στις γυναίκες για τη συγκεκριμένη διαδρομή. Φέτος να περιμένουμε ένα νέο ρεκόρ αγώνα;

Θα ήθελα πάρα πολύ να συμμετάσχω στον αγώνα σας και φέτος, αλλά όπως όλα δείχνουν θα είμαι στο εξωτερικό και δεν θα μπορέσω να έρθω. Αλλιώς, αν δε λείπω, θα έρθω οπωσδήποτε!

-Ποιο είναι το επίπεδο των Ελληνίδων δρομέων στην Ελλάδα; Πως βλέπεις την ενασχόληση των γυναικών στην Ελλάδα με τις μεγάλες αποστάσεις;

Το ρεκόρ του Μαραθωνίου το κατέχει ακόμη η Μαρία Πολύζου. Υπάρχουν καλές αθλήτριες οι οποίες μπορούν να κάνουν εκπληκτικές επιδόσεις και θα ήταν πάρα πολύ ωραίο στη χώρα του μαραθωνίου να υπάρχουν και γρήγορες αθλήτριες.

Ειδικά στις μεγάλες αποστάσεις δεν υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός. Ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους είναι ο κοινωνικός ρόλος της γυναίκας στην Ελλάδα. Μετά το σχολείο είτε σπουδάζουν και δεν μένει αρκετός ελεύθερος χρόνος για προπόνηση είτε παντρεύονται και κάνουν παιδιά. Πρέπει να είναι πολύ μεγάλη η αγάπη για το άθλημα ,να βρεις τρόπους να καλύπτεις τις οικογενειακές και σπιτικές υποχρεώσεις και να έχεις χρόνο και για προπόνηση.

Σε μένα συνέβη το αντίθετο. Ασχολήθηκα σοβαρά με το άθλημα μετά την γέννηση των 3 παιδιών μου. Αλλά αυτό είναι εξαίρεση. Άλλος ένας λόγος που δεν υπάρχουν πάρα πολλές γυναίκες στις μεγάλες αποστάσεις είναι η νοοτροπία με την οποία μεγαλώνουν οι γονείς τα παιδιά.

Προτιμούν να λένε «μην κουράζεσαι» στα παιδιά παρά «κάνε κάτι να εκτονώνεσαι». Δυστυχώς, δεν υπάρχουν οργανωμένα προγράμματα τα οποία να φέρνουν τα παιδιά σε σωστή επαφή με το άθλημα, δηλαδή να τους δείχνουν μέσω του παιχνιδιού τη χαρά του τρεξίματος. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, το παιδί μαθαίνει εάν αγαπάει αυτό που μαθαίνει.

Δημοσίευσέ το στο: