... για τη δασκάλα με το κριτικό πνεύμα, ένα μικρό αφιέρωμα με την «Ερατώ».
Ένας αντιπερισπασμός ενάντια στους χαλεπούς καιρούς του σήμερα και στα θέατρα του παραλόγου.
Σ’ αυτούς τους άχρωμους και ψυχρούς καιρούς του χτες και του σήμερα έχουν συμπεριλάβει και τον έρωτα… αντισταθείτε. Τρίκαλα 09-10-2011 Β.Φ.
Ε Ρ Α Τ Ω
Πάντα το ζούσα, το ’νιωθα, πως ήσουν η θεά μουάκουγες τ’ αναστέναγμα μες απ’ τα σωθικά μου Κι όλες τις πίκρες, τ’ άσχημα, πόνους και βάσανά μουμε λίγ’ αγαποβότανα έγειανες την καρδιά μου Δεν μπόρεσα ν’ αντισταθώ σ’ αυτή σου τη μαγείακαι κάθε μέρα που περνώ, ζω μες στην τυραννία Μου ξεριζώνεις και γελάς τους πόνους της καρδιάς μου τα βάσανα όλα σκορπάς, τα διώχνεις μακριά μου
Μια θέρμη π’ αργοχάνονταν ξανά τώρα γυρίζεικι αμέσως φεγγοβόλησαν οι ήλιοι που ’χαν σβήσει Χάρη σ’ εσένα γνώρισα τα φώτα, την ελπίδατα μυστικά σου χάρισα που έχω και που είχα Ξέλαφροι είν’ οι πόνοι μου, τo δάκρυ μου χαράτους πάγους λιώνω γύρα μου και φέρνω ζεστασιά Αν είναι μέρα πύρινη της φέρνω την δροσούλακι αν σκούρα νύχτα θε να ’ρθει, της φέρνω την αυγούλα Κατ’ απ’ τη στέγη τ’ ουρανού που’ ν’ αστρομαντηλούσαροδοκλωστού, την κέντησε με δώρα και με λούσα Λευκόπεπλες θωρώ σκιές, στολίδια τους λουλούδιακι ήρθε o ύπνος με ευχές κι ολόγλυκα τραγούδια
Στ’ όνειρο ήρθες, Μούσα μου, και είμαι ξαπλωμένοςμε χαϊδεύεις, μάτια μου, και νιώθω πια χαμένος Μεθυστικά να με φιλάς και πάνω μου να γέρνειςκαι να μου λες πως μ’ αγαπάς και ταίρι μου θα γένεις
Τα κλειδωμένα μάτια μου σε βλέπουν και τρομάζουνγλυκός ο φόβος πάνω μου, μα τώρα σε θαυμάζουν Από παλιά σε γνώριζα στα κίτρινα βιβλίαμ’ ευλάβεια σε διάβαζα, τα ’παιρνα με λατρεία Ξέρεις, πολύ σε θαύμαζα και σ’ έκανα θεά μουκαι ζήλευα σαν άκουγα να λένε τ’ όνομά σου
Μου ’λεγε μέσα μου φωνή, θεά είναι δική σουκι εγώ κρυφά μες στην ψυχή έπλαθα τη μορφή σου Ω, συ θεά μου, να ’ξερες τι όμορφη που είσαι!Πέτα με χρυσοφτέρουγες, μες στην ψυχή μου ζήσε Γύρα σου αναδεύεται ολόκληρη η πλάσηκαι τα θεριά ζαλίζονται στης όψης σου τη λάμψη
Μετάξι τα μαλλάκια σου, τους ήλιους τους θαμπώνειςσαν κρίνος η ανάπνα σου, φωτιά π’ αναστατώνεις Άσπρα πουλιά τα στήθια σου είναι σαν περιστέριαδαχτυλιδάκι η μέση σου κι ολόγιομη μ’ αστέρια
Και τα στολίδια της νυχτιάς, η πούλια, το φεγγάριάστρο σε λένε της βραδιάς, της νύχτας έχεις χάρη Θεές, μάγισσες, στοιχειά, φτάνουνε και σε καρτερούνστολίδια φέρνουν ακριβά με λάτρα σε υμνούνΣτα γόνατά σου προσκυνούν εσέ, θεά μου, τραγουδούνζητιάνες σε παρακαλούν, σταγόνες μέθης σου ζητούν Να μοιάσουν θένε και ποθούν λίγο στην ομορφιά σουχάρισε αγαποβότανα, μέσ’ απ’ την καρδιά σου
Χάθηκαν οι νεράιδες σαν πήραν την ευχή σουκαι άστραψες και θάμπωσες με τη γλυκιά μορφή σου Πετράδια λάμπουν γύρα μου τα κάτασπρά σου δόντιακι η μυρωμέν’ ανάσα σου, μου πύρωσε το σώμα Ανθόσπαρτη είν’ η κάμαρη, περβόλι το κρεβάτικαι μια θεά μισόγυμνη στα χέρια μου σπαράζει Πέφτουν πετράδια γύρα μου, μιας μαγικής εσπέραςτ’ άστρα στο παραθύρι μου, φέραν το βόρειο σέλας Ολόγιομη η Σελήνη, κεφάτη, ήρθε κοντάκι αστράφτει, λαχταράει, αθάνατη ομορφιά Σαν πυρωμένη ανατολή φλόγισες την καρδιά μουΠετάς, σε βλέπω, με ορμή τα αραχνόπεπλά σου Κι άπλωσες τ’ άσπρα χέρια σου, μου ’σβησες την ανάπνιακαι τα καυτά χειλάκια σου με λούσαν με φιλάκια Αχνοί βγάζουν τα κόρφια σου κι άσμα είν’ η φωνή σουστ’ ολόφλογό σου το κορμί βλέπω την ύπαρξή σου Και η καρδιά σου πνίγεται όπως και η δικιά μουκαι αλυσίδα τα φιλιά, μ’ έκαψες, έρωτά μου
Όλα γυρίζουν γύρα μου, μέθυσα απ’ τη χαρά μουτέτοια τιμή, νεράιδα μου, να ’σαι τώρα δικιά μου Κι όπως κάνω και γυρνώ να σε σφιχταγκαλιάσωαγέρας φύσηξ’ απαλός και τ’ όνειρό μου χάνω Όλα χαθήκαν σαν καπνός, πετράδια και λουλούδιαμένει ο έρως ζωντανός με χίλια δυο τραγούδια Και το φεγγάρι μοναχό κει στο παράθυρό μουείναι χλωμό, στοχαστικό από το όνειρό μου 04.09.1995
Από την ποιητική συλλογή «Ψάχνοντας στ’ αχνάρια σου ζωή»
Δημοσίευσέ το στο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου