Αν, εκεί που νύσταζες κι έλεγες μέσα από τα χασμουρητά σου «πού να τρέχω τώρα στο κέντρο», βλέπεις δυο ώρες μετά τον εαυτό σου ξυπόλητο, με το τρουά καρ, πάνω σ ένα πάγκο στο Six D.o.g.s. να χτυπιέται εκστατικά στο ρυθμό ενός ολοκαίνουργιου "Seven Nations Army", πάει να πει πως κάτι σοβαρό έχει συμβεί στο ενδιάμεσο.
Το «σοβαρό» που συνέβη είναι το απίθανο συγκρότημα των Yianneis που είχα την εξαιρετική τύχη να γνωρίσω εκείνο το, κατά τα άλλα, νυσταλέο και κατάκοπο εκείνο το βράδυ της Πέμπτης.
Εφτά νέοι μουσικοί, γεμάτοι ενέργεια, ζωντάνια και πάθος, διασκευάζουν στις ζωντανές τους εμφανίσεις κομμάτια από όλο το φάσμα της rock, metal, alternative, ethnic, ηλεκτρονικής αλλά και ελληνικής μουσικής σκηνής με τρόπο εντελώς απροσδόκητο, ευφάνταστο και δημιουργικό, θυμίζοντάς μας ότι η μουσική είναι μία τελικά κι ότι εκείνο που διαφέρει είναι το τι καταλαβαίνει και αισθάνεται ο καθένας μας όταν την ακούει.
Νομίζω ότι οι Yianneis έκαναν αυτό ακριβώς εκείνο το βράδυ: μας έδειξαν πώς οι ίδιοι «αντιλαμβάνονται» γνωστά ή λιγότερο γνωστά σε μας κομμάτια, μέσα από τη δημιουργία εξ ολοκλήρου καινούριων συνθέσεων στη βάση του παλιού υλικού πάντα, δικαιώνοντας πανηγυρικά μ αυτό τον τρόπο τον όρο «διασκευή»!
Παρουσίασαν ταυτόχρονα και μερικές δικές τους συνθέσεις (βρίσκονται στην τροχιά δημιουργίας του δικού τους άλμπουμ) με πολύ ενδιαφέροντα στίχο, που δονούνταν από το ίδιο πάθος και τη ζωτική ενέργεια που τους χαρακτηρίζει έτσι κι αλλιώς σε όλες τις εκτελέσεις τους.
Και τι δεν ακούσαμε εκείνο το βράδυ: από LoreenaMcKennitt, Natalie Merchant, Anthony and the Johnsonsκαι Led Zeppelin (δεν μπορώ ακόμα να ξεχάσω το αποθεωτικό Wanna Give you my Love) μέχρι Χαΐνηδες,Goran Bregovic, Massive Attack, Prodigy, Rage against the Machine και Michael Jackson (μ' ένα απίθανο αναπάντεχο Billie Jean) καθώς ανάμεσά τους μπορεί να αναδυόταν απ' το πουθενά το «Δεν έχει σίδερα η καρδιά σου» ή το «Splish splash, I was takin' a bath» χέρι με χέρι με μια ηπειρώτικη πολυφωνία ή ένα ανατολίτικο τσιφτετέλι, ταιριαγμένα με τέτοια μαεστρία που αναρωτιόμουν γιατί να μην είναι όλα αυτά ...ένα κομμάτι!
Το άλλο ενδιαφέρον που είχα την ευκαιρία να χαρώ εκεί πάνω στον πολυτελή πάγκο μου ήταν η θεατρικότητα και η κίνησή τους: ο Λάμπρος Φιλίππου και ο Νίκος Ζαδές που είχαν κυρίως αναλάβει τα φωνητικά («κυρίως» λέω γιατί ο αέρινος Ζαδές ταυτόχρονα με το τραγούδι μπορούσε να παίζει και ακορντεόν ή πλήκτρα) νόμιζες πως ήταν συμπληρωματικές φιγούρες μιας ενιαίας μουσικής ψυχής.
Ο πρώτος ψηλός, εμβληματικός, μυστηριώδης, κόντρα τενόρος, με απρόβλεπτα ξεσπάσματα και συνοφρυωμένο βλέμμα, κι ο άλλος μικροκαμωμένος, μυώδης, κινητικός, με φλέβες έτοιμες να σπάσουν σε κάθε ένα από τα παραληρηματικά του σόλα, έδιναν μία κανονική θεατρική παράσταση επί σκηνής! Μου έχει μείνει η καταπληκτική διασκευή του "My funny Valentine" γεμάτη από σαρκασμό, και μαύρη επιθετική μελαγχολία, με το Λάμπρο Φιλίππου να ετοιμάζεται να... πνίξει (!!) το Νίκο Ζαδέ με το καλώδιο του μικροφώνου καθώς εκείνος απογειώνει τη φωνή του σ ένα θεαματικό φινάλε, αλλά και η δική τους «Μέδουσα» με το Λάμπρο Φιλίππου να «ζει» κυριολεκτικά τους ιδιαίτερους στίχους του τραγουδιού μέσα σ ένα ντελίριο απόγνωσης βουτηγμένης στο θυμό και την τρέλα.
Όλα αυτά τα θαυμαστά βέβαια δεν θα συνέβαιναν χωρίς την παρουσία των υπόλοιπων πέντε καταπληκτικών ταλαντούχων μουσικών (ο Δημήτρης Σιάμπος στις κιθάρες και τον τζουρά, ο Δημήτρης Πετράκης στο φλάουτο, στα πλήκτρα, στην κιθάρα και την ταραμπούκα, ο Ilya Algaer στο κοντραμπάσο και τα φωνητικά, ο Άρης Καλλέργης στα τύμπανα και τα φωνητικά επίσης και ο Διονύσης Κοκόλης στην τρομπέτα) που χειρίζονταν όλο αυτό το πλήθος των μουσικών οργάνων με μια αυτονόητη άνεση, πηγαινοερχόμενοι όποτε χρειαζόταν πέρα δώθε στη σκηνή για ν αναλάβουν το πόστο τους. Απόλυτα συνδεδεμένοι μεταξύ τους, σα μια καλή παρέα που αστειεύεται σ ένα μπαρ πίνοντας ποτά, αποτελούσαν ουσιαστικό κομμάτι των όσων εξελίσσονταν μπροστά μας, έχοντας συχνά απέναντί τους το Λάμπρο Φιλίππου ως άλλη «μούσα» να τους δίνει έμπνευση με το διαπεραστικό του βλέμμα.
Κάποια στιγμή η ώρα είχε περάσει και τότε συνειδητοποίησα ότι ήμουν στη συναυλία για τουλάχιστον ένα δυομισάωρο, χωρίς να κουραστώ, αντιθέτως, με ανανεωμένη τη διάθεσή μου κι ένα τεράστιο ζωηρό χαμόγελο στο πρόσωπο!
Μόλις λοιπόν δείτε ότι χρειάζεστε μια γερή δόση υπενθύμισης του τι σημαίνει «αισθάνομαι», «δονούμαι» και «ζω μ όλες μου τις δυνάμεις» δεν έχετε παρά να πάτε σε μια συναυλία τωνYianneis: θα βρεθείτε σ ένα μοναδικό roller coaster εκπλήξεων, έντασης, ζωντάνιας και πάθους και δε θα θέλετε με τίποτα να κατέβετε από κει πάνω...
Χαριτίνη Καρρά
http://www.athinorama.gr/nightlife/editorschoice/?edtid=12796
http://www.athinorama.gr/nightlife/editorschoice/?edtid=12796
http://www.youtube.com/watch?v=hprJPIvXMpk
http://www.youtube.com/watch?v=XB7mBLj0Ofo
Δημοσίευσέ το στο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου