Χρύσα Ντιντή «Δυστυχώς Πρόεδρε δεν αρέσουμε»

Άρθρο της Δικηγόρου και Πολιτευτή του ΠΑΣΟΚ Τρικάλων Χρύσας Ντιντή «Τα δύο χρόνια της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και η «απονομιμοποίηση» της λαϊκής εντολής»

Δύο χρόνια παρήλθαν της Κυβερνητικής θητείας του ΠΑΣΟΚ με την βεβαιότητα της συντριπτικής πλειονότητας των στελεχών του ότι η Κυβέρνηση αυτή δεν πρόκειται να αντέξει για πολύ.

Οι πραγματικά πρωτόγνωρες συνθήκες που επικράτησαν και επικρατούν, λόγω της κατάστασης της οικονομίας, συμπαρασύροντας μαζί και το πολιτικό σύστημα, αλλά κυρίως των λαθών της Κυβέρνησης Παπανδρέου και του ίδιου του Γ. Παπανδρέου, έχουν δώσει στην κοινή γνώμη την αίσθηση ότι ο χρόνος που κυβερνά το ΠΑΣΟΚ είναι αρκετά μεγαλύτερος, η δε φθορά του Παπανδρέου και της Κυβέρνησής του, παραπέμπει σε θητεία τουλάχιστον δύο τετραετιών, με το ΠΑΣΟΚ να έχει χάσει προ πολλού την ηγεμονική του θέση στο πολιτικό σκηνικό και να βρίσκεται σε ιστορικό χαμηλό , ο δε Παπανδρέου να κινείται σε καθοδική πορεία, ανεξέλεγκτη, καταφέρνοντας να θυμώσει ακόμη και τους φανατικούς της κομματικής βάσης. Ούτε ο πιο απαισιόδοξος οπαδός του ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορούσε να φανταστεί αυτή την εξέλιξη. Και όλα αυτά μέσα σε ένα πολιτικό σκηνικό που το χαρακτηρίζει η πλήρη αμφισβήτηση, απαξίωση και διάλυση. 

Αυτά τα δύο χρόνια ίσως είναι τα πιο επώδυνα χρόνια του ΠΑΣΟΚ από την ίδρυσή του.

Ο Γ. Παπανδρέου και η Κυβέρνησή του - οι περισσότεροι νεόκοποι της πολιτικής, σε καίρια πόστα – δεν είχαν καν συνειδητοποιήσει το μέγεθος του προβλήματος με απόρροια αυτής της εσφαλμένης αντίληψης για την πραγματικότητα ήταν η χορήγηση πρώτης δόσης του επιδόματος αλληλεγγύης, αμέσως μετά τις εκλογές (πολλοί θα θυμούνται ότι απεύθυνα αυτή την ερώτηση, γιατί δηλαδή δόθηκε επίδομα αλληλεγγύης αφού η οικονομική κατάσταση είναι δύσκολη, στον τότε Γραμματέα του κόμματος Σ. Ξυνίδη, σε γεύμα που του παρατέθηκε μετά από εκδήλωση στα Τρίκαλα, στις αρχές Δεκέμβρη του 2009, με αποτέλεσμα να τον εξοργίσω, απαντώντας με «Χρύσα, αυτά ούτε το ΚΚΕ δεν τα λέει»).

Αλλά και για καιρό η Κυβέρνηση αλλά κυρίως ο Γ. Παπανδρέου ήταν αλλού.

Καθυστέρησε περίπου ένα χρόνο να στελεχώσει το κράτος με το περίφημο opengov, να τοποθετήσει γενικούς γραμματείς και διοικητές οργανισμών. Από αλλεπάλληλα λάθη, άστοχες ενέργειες και δηλώσεις που κυρίως οφείλονταν στην απειρία αυτών που διαχειρίζονταν τα κρίσιμα ζητήματα, απογειώθηκαν τα spreads με αποτέλεσμα η έξοδός μας στις αγορές να φαντάζει εξωπραγματική και να οδηγηθούμε  (με πλασματική διόγκωση του ελλείμματος κατά τα λεγόμενα και φημολογούμενα), στο Μνημόνιο το Μάιο του 2010.

Όμως και αυτό δεν τηρήθηκε, δεν υλοποιήθηκαν τα μέτρα, ούτε και οι μεταρρυθμίσεις, ούτε και οι διαρθρωτικές αλλαγές προχώρησαν, οι οποίες κατά την άποψή μου ήταν αναγκαίες και επιβεβλημένες. Εν κατακλείδι δεν τηρήσαμε τις δεσμεύσεις μας και κάθε φορά που έπρεπε να εκταμιευθεί μία δόση η χώρα μας να ζει σε κατάσταση πανικού.

Ύστερα ήρθε το μεσοπρόθεσμο, που θα «θεράπευε» όλα τα προηγούμενα και μαζί μ’ αυτό και η Νέα Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που επίσης θα διόρθωνε τα «κακώς κείμενα». Και αμέσως μετά ως «χειροκροτητές» υποδεχτήκαμε της συμφωνία της 21ης Ιουλίου, ως «ίαση» των προηγουμένων. Όμως εις μάτην.

Σήμερα, ο Γ. Παπανδρέου και η Κυβέρνησή του έχουν περιέλθει σε τραγικό αδιέξοδο με τα σημάδια παρακμής και αποσύνθεσης να είναι πιά εντονότατα με καθημερινά  πρωτόγνωρα διαλυτικά φαινόμενα, και να παρακολουθούμε εμείς όλοι ως θεατές:

•        Τις φοβερές κόντρες μεταξύ υπουργών που πλέον έχουν προσλάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, με τον Γ. Παπανδρέου να παρακολουθεί αμήχανος, σιωπηλός και απαθής την Κυβέρνησή του να αποσυντίθεται (Ραγκούσης – Ρέππας).

•        Να αδειάζει ο ένας αντιπρόεδρος (Πάγκαλος) τον άλλον αντιπρόεδρο (Βενιζέλος)

•        Τους «αγανακτισμένους» και «επαναστατημένους» βουλευτές, που η επανάσταση μένει στα λεγόμενα,  που όλο δεν θέλουν ,αλλά στο τέλος θέλουν και που φαίνεται ότι πλέον δεν αντέχουν άλλο την ασφυκτική πίεση της κοινωνίας. Τους παρακολουθούμε να επιτίθενται εναντίον των υπουργών επειδή προσπαθούν να κάνουν την δουλειά τους  αλλά να αδιαφορούν παντελώς για αυτούς που δεν κάνουν τη δουλειά τους.

•        Τις παλινωδίες των μέτρων που εξαγγέλλονται με πλήρη προχειρότητα, με λύσεις της τελευταίας στιγμής, με αποκορύφωμα το μέτρο των αποδείξεων και τα ….SMS του τέλους των ακινήτων. Λάθη, αβλεψίες, προχειρότητες.

•        Την απερίγραπτη κατάσταση με την εργασιακή εφεδρεία (ψηφίστηκε τον Ιούλιο, ξεχάστηκε τον Αύγουστο και επανήλθε τον Σεπτέμβριο, χωρίς να απασχολεί μέχρι προχθές κανέναν , ούτε τους υπεύθυνους της εφαρμογής της, τους όρους και τους  κανόνες που θα διέπουν αυτήν αν και οι υπεύθυνοι γνώριζαν ότι η εφαρμογή αυτής ήταν προαπαιτούμενο της Τρόικας.

•        Και μέσα σ’ όλα αυτά παρακολουθούμε τον Β. Βενιζέλο, μόνο του να υπερασπίζει την πολιτική της Κυβέρνησης. Μόνος του εξαγγέλλει τα επώδυνα μέτρα, μόνος του αντιμετωπίζει τις μαζικές επιθέσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Οι περισσότεροι δε υπουργοί και βουλευτές παραμένουν «άφαντοι» αποφεύγοντας να στηρίξουν την πολιτική της Κυβέρνησης για να μην υποστούν το πολιτικό κόστος.

•        Και σ’ όλα αυτά στην «κορύφωση του δράματος» με τίτλο «εσωκομματική αμφισβήτηση» που παίζεται εντόνως σήμερα, για την Μ.Π. (μετά Παπανδρέου) εποχή, να πλασάρονται ως «δελφίνοι» και στελέχη που επιεικώς θα πω, ότι δεν έχουν μου φαίνεται το «γνώθι σαυτόν».

•        Και με όλα τα παραπάνω, τον Πρωθυπουργό και Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου να είναι «φευγάτος», να είναι «αλλού».

Και η κοινωνία με όλα αυτά έχει γυρίσει την πλάτη στο ΠΑΣΟΚ. Δεν πιστεύει πλέον στις υποσχέσεις για ανάκαμψη και καταλογίζει την μέγιστη ευθύνη στην Κυβέρνηση και ειδικά στον Γ. Παπανδρέου.

Παρακολουθεί κάθε μέρα όλα αυτά , ανήμπορη μέχρι στιγμής να αντιδράσει, βλέποντας να χάνονται ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα δεκαετιών, οι περισσότεροι δε από μας να χάνουν τις σταθερές του βίου τους , δειλά δειλά όμως εμφανίζονται δείγματα επερχόμενης κοινωνικής ανυπακοής ακόμη και εξέγερσης που αφής στιγμής εμφανιστούν θα γιγαντωθούν πάραυτα και τότε είναι που θα δούμε το τελευταίο δράμα του σημερινού πολιτικού σκηνικού.

Η χώρα οπωσδήποτε αυτή τη στιγμή χρειάζεται μια Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας ή όπως αλλιώς αυτή θα ονομαστεί, που θα καλύπτει το ευρύτερο δυνατό πολιτικό δυναμικό και πάντως σίγουρα κυρίως των δύο μεγάλων κομμάτων και αυτό να συμβεί μετά από εκλογές ώστε να αποτυπωθεί και ο συσχετισμός των πολιτικών δυνάμεων.

Και αυτοί που βρίσκονται κοντά στον Γ. Παπανδρέου, οι λεγόμενοι «κηπουροί», αν θέλουν να τον προφυλάξουν (αφού δουν αυτοί πρώτα την πραγματικότητα γιατί μέχρι σήμερα δεν την βλέπουν και παραθέτω δύο παραδείγματα, Π.Γερουλάνος, θεωρεί συμπτώματα δημοκρατίας τις παλινωδίες και τις διαφωνίες της Κυβέρνησης, συνέντευξη στην εφημερίδα  Ημερησία, 1-10-2011, Δ. Δρούτσας, θεωρεί ότι το πολιτικό σύστημα τον πολέμησε και ότι ο Παπανδρέου είναι αναντικατάστατος και ότι δεν θα μπορούσαμε να σκεφτούμε κανένα καλύτερο στη θέση του, συνέντευξη στην εφημερίδα Real News, 2-10-2011), πρέπει να τον πείσουν ότι δυστυχώς «απώλεσε» την λαϊκή εντολή του 2009 και υφίσταται πλέον «απονομιμοποίηση αυτής».

Και αν δεν πεισθεί και τότε, να του θυμίσουν την περίφημη φράση της Μελίνας μας «δυστυχώς Πρόεδρε, δεν αρέσουμε».

Χρύσα Ντιντή
Δικηγόρος

Δημοσίευσέ το στο: