Ένα πολύ σημαντικό θέμα για την πόλη των Τρικάλων είναι η ηχορύπανση. Αυτή που προκύπτει από τα μπαρ και τις καφετέριες στις οποίες… οι ίδιοι διασκεδάζουμε, αν και πολλές φορές παραπονούμαστε, ιδίως στην περίπτωση που είμαστε κάτοικοι πέριξ περιοχών που φιλοξενούν μαζικές τέτοιες χρήσεις.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η Ασκληπιού, όταν πριν λίγους μήνες, ιδιοκτήτης ξενοδοχείου διαμαρτυρήθηκε στον Δήμο για ηχορύπανση (για τυπικούς λόγους απορρίφθηκε το αίτημα, λόγω αρμοδιότητας της ΕΛ.ΑΣ). Πλέον, ένας άλλος κάτοικος, αυτή τη φορά κοντά στην πλατεία του ΟΤΕ, διαμαρτύρεται για την ηχορύπανση στην περιοχή. Το αίτημά του θα συζητηθεί αύριο, στη συνεδρίαση της Επιτροπής Ποιότητας Ζωής του Δήμου Τρικκαίων.
Εκεί, θα ληφθεί υπ’ όψη η εισήγηση του προέδρου της Δημοτικής Κοινότητας Τρικκαίων, οι παρατηρήσεις της Δημοτικής Αστυνομίας και της ΕΛ.ΑΣ και, ακολούθως, θα ληφθεί απόφαση. Ποια θα είναι αυτή; Μπορεί να είναι θετική έως πολύ θετική για τον διαμαρτυρόμενο, μπορεί το αντίθετο. Αλλά, επειδή, ως γνωστόν, ο δυισμός στην κοινωνία και στη ζωή είναι αυθύπαρκτα, η μια ή η άλλη απόφαση θα έχει συνέπειες, αναλόγως της διαβάθμισής της.
Για παράδειγμα, μια απόφαση μείωσης των ορίων ή των ωρών χρήσης μουσικής, θα ευχαριστήσει τους κατοίκους, αλλά θα δυσαρεστήσει τους καταστηματάρχες. Μια απόφαση διατήρησης των ορίων/ωρών, συνοδευόμενη από συστάσεις για πραγματοποίηση συχνότερων ελέγχων, απλώς θα είναι «ποντιοπιλατική», με αποτέλεσμα την εντονότερη διαμαρτυρία ή μεγάλη δυσαρέσκεια των περιοίκων. Οι δε καταστηματάρχες συχνά πυκνά επικαλούνται – πόσω μάλλον αυτή την περίοδο – τους εργαζόμενους και τη διατήρηση των επιχειρήσεων.
Αλλά, η ουσία είναι μία: η κάθε απόφαση είναι μια εκ των υστέρων ανάγκη τοπικής παρέμβασης σε ένα ζήτημα που εκ της γέννησής του δεν είχε προβλεφθεί. Είναι το ζήτημα της συγκέντρωσης των καταστημάτων διασκέδασης σε πολύ κεντρικές περιοχές, χωρίς την απαραίτητη προεργασία (μελέτη;) για τις πιθανές επιπτώσεις στη ζωή των περιοίκων.
Τα Τρίκαλα, ως μονομανώς αναπτυχθείσα μόνο στο κέντρο της, τήρησε αυτή την κλασική για την Ελλάδα επέκταση (πολεοδομική, εμπορική, οικονομική) σε βάρος της ποιότητας ζωής των κατοίκων της. Σχήμα τραγελαφικά ειρωνικό, αφού, ο δημότης που εργάζεται στο κέντρο και διασκεδάζει σε αυτό, δεν κατανοεί τις δυσκολίες ενός που κατοικεί στο κέντρο αλλά εργάζεται περιφερειακά. Ή, ακόμη χειρότερα, ένας κάτοικος και εργαζόμενος στο κέντρο, εξυπηρετείται μεν από τη μείωση της χρονικής απόστασης από την εργασία του, αλλά ταλαιπωρείται από τη φασαρία.
Δύο σημεία
Ένα άλλο παράδειγμα, είναι η περιοχή της Ασκληπιού, αφού σε πολυκατοικίες π.χ. στην Ι. Αδάμ, επίσης ζουν αρκετές οικογένειες. Από τη στιγμή που οι άδειες για λειτουργία καταστημάτων διασκέδασης σε εντελώς κεντρικά σημεία της πόλης δόθηκαν – προφανώς τηρουμένων των νόμων – όλα είναι καλά. Είναι, όμως, όλα, καλά;
Η πλατεία του ΟΤΕ είναι ένας τόπος συνάντησης, πλέον, πολλών νέων, οι οποίοι, λόγω έλλειψης χρημάτων, απλώς συναθροίζονται, χωρίς απαραιτήτως να απολαμβάνουν τις υπηρεσίες των καταστημάτων. Εκτός, φυσικά, της μουσικής, η οποία όντως ακούγεται ευδιάκριτα. Ταυτοχρόνως, η έλλειψη χώρων στάθμευσης και η αίσθηση πεζοδρομημένου χώρου, δημιουργεί αντιστοίχως, προβλήματα συνεχούς κίνησης οχημάτων (άρα και αύξησης των καυσαερίων) και κινδύνους – διαμαρτυρίες από τους πεζούς, που παρέες παρέες διασχίζουν τα στενά δρομάκια των «μανάβικων». Τα οποία, «λαδάδικα» δεν είναι, αλλά θα το ήθελαν.
Με αυτό το πρότυπο, εξάλλου, δημιουργήθηκαν. Τελικά, ποιος έχει δίκιο; Μήπως κανείς και όλοι μαζί ταυτόχρονα, αλλά σε μια πόλη στην οποία δεν έχουν χωροθετηθεί δραστηριότητες ή όπου η ατομική ευθύνη σπανίως υφίσταται;
Θανάσης Μιχαλάκης - Ενεργός Πολίτης
Δημοσίευσέ το στο:
.jpeg)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου