«Τι έγινε με τον Ντομινίκ Δεν Τρως Καν» με ρώτησε φίλος ειρωνευόμενος τα μέτρα του Δ.Ν.Τ εξ αφορμής της επίσκεψης του Ντομινίκ Στρός Καν, στην Αθήνα.
Δεν Τρως Καν. Ως λαός είμαστε αρκετά γρήγορη στην προσέγγιση των πραγμάτων μ’ ένα ισοπεδωτικό χιούμορ μερικές φορές. Εκτίμησα δεόντως το ευφυολόγημα. Ωστόσο τι μας φταίει ο κάθε Στρός Καν. Φταίει το στραβό το ριζικό μας, έλεγε ο Βάρναλης. Φταίει η γκρίνια μας. Φταίει ότι μας αρέσει οι πολιτικοί να μας πουλάνε παραμύθια. Φταίει ότι μας αρέσει να τα πιστεύουμε. Φταίει ότι μας αρέσει να αναζητούμε σωτήρες σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Αυτό που ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε πει, ότι ο Έλληνας θέλει να ανεβάζει τους πολιτικούς του ψηλά,
για να έχει μετά τη χαρά να τους αποκαθηλώνει.
Όχι δεν μας φταίει ο κάθε Στρός Καν. Ούτε βεβαίως θεωρώ ότι λύση είναι το εθνικό μαστίγωμα. Όπου το ένα κόμμα μαστιγώνει το άλλο και οι τηλεοράσεις κάθε τόσο ζητάνε μεγαλύτερη δόση αυτοκριτικής από τους πολιτικούς που κυβέρνησαν.
Φταίει ότι ζούμε μονίμως στη σκιά του παρελθόντος μας. Άλλοτε των ενδόξων προγόνων και άλλοτε των αποτρόπαιων λαθών για τα οποία βεβαίως μας φταίνε πάντα οι άλλοι.
Ένα άρθρο δεν φιλοδοξεί να δώσει λύσεις στα προβλήματά μας. Εμείς πρέπει να το κάνουμε αυτό. Ο καθένας μόνος του, στην καθημερινότητά του. Στη δουλειά του. Στην κοινωνική συμπεριφορά του. Ίσως τότε το συλλογικό υποσυνείδητο, ανεβάσει την αυτοεκτίμησή μας. Αν ο καθένας έχει φροντίσει πρώτα τα του οίκου του και μετά σχολιάζει αυτά του διπλανού του. Ας δούμε πως διαχειριστήκαμε ο καθένας τα δικά του λίγα η πολλά εισοδήματα –γιατί δεν είμαστε δα από τις φτωχές χώρες του κόσμου- και μετά ας γελάμε με τον «Δεν Τρως Καν»…
il Postino
Δημοσιεύτηκε στο
http://www.newpost.gr/
Δημοσίευσέ το στο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου