Η Σούλα Μερεντίτη για την κλιματική αλλαγή και τη Διάσκεψη της Κοπεγχάγης

Οι φράσεις «κλιματική αλλαγή», -η αύξηση δηλαδή της θερμοκρασίας του πλανήτη- ή «φαινόμενο του θερμοκηπίου» , περιγράφουν πολύ απλά τις δυνητικές μακροπρόθεσμες επιπτώσεις των ανθρώπινων δραστηριοτήτων στο παγκόσμιο κλίμα. Για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το σημαντικό ζήτημα, πρέπει να κατανοήσουμε τι σημαίνει και που επιδρά στην καθημερινότητα μας.

Ο όρος κλιματική αλλαγή ή «φαινόμενο του θερμοκηπίου» αναφέρεται στην αύξηση της θερμοκρασίας της γης, η οποία προκαλείται από την αύξηση στην ατμόσφαιρα των συγκεντρώσεων αερίων που παγιδεύουν τη θερμότητα . Η σημαντική αύξηση των συγκεντρώσεων των αερίων του θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα οφείλεται αποκλειστικά και μόνο σε δραστηριότητες του ανθρώπου την βιομηχανική και την μεταβιομηχανική εποχή. Η καύση ορυκτών καυσίμων (γαιάνθρακας, πετρέλαιο, φυσικό αέριο) για την παραγωγή ηλεκτρισμού είναι υπεύθυνη για το 37% των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα και αποτελεί την κυριότερη αιτία της κλιματικής αλλαγής.


Όμως, εκτός από την χρήση ορυκτών πόρων για παραγωγή ηλεκτρισμού και θερμότητας, η συνεχιζόμενη αποψίλωση των δασών, η χρήση επιβλαβών λιπασμάτων στις καλλιέργειες, η ανεξέλεγκτη σπατάλη απορριμμάτων, αλλά και οι παντός είδους βιομηχανικές δραστηριότητες, επιβαρύνουν επίσης την ατμόσφαιρα. Και το βασικότερο. Η κλιματική αλλαγή , δεν είναι κάτι που αφορά γενικώς και αορίστως το απώτερο μέλλον. Συμβαίνει τώρα και τη διαπιστώνουμε όλοι.


Οι εποχές του χρόνου έχουν αλλοιωθεί, ενώ ακραία καιρικά φαινόμενα, όπως ξηρασίες, πλημμύρες, καταιγίδες γίνονται όλο και πιο έντονα, την ίδια στιγμή που η θερμοκρασία ανεβαίνει, προκαλώντας λιώσιμο των πάγων, κύματα καύσωνα και πυρκαγιές τεράστιας έκτασης. Ακόμα και στην πατρίδα μας την Ελλάδα που είναι χώρα προνομιακά προικισμένη όσο αφορά το φυσικό της περιβάλλον, η αλλαγή του κλίματος είναι ορατή- τρανό παράδειγμα αποτελεί ο φετινός χειμώνας- και συνιστά σοβαρότατο κίνδυνο για την χώρα μας που ήδη υφίσταται πιέσεις ερημοποίησης, λειψυδρίας και θερμοκρασιακής ανόδου.


Για τους παραπάνω λόγους, η αποτυχία υιοθέτησης δεσμευτικής συμφωνίας στην πρόσφατη Σύνοδο της Κοπεγχάγης, στην οποία συμμετείχα ως εθνική εκπρόσωπος και τακτικό μέλος της Συνέλευσης της Μεσογείου, καθιστά αναπόδραστη προϋπόθεση την αναγκαιότητα λήψης μέτρων στο άμεσο μέλλον για την κλιματική αλλαγή.
Δυστυχώς, η έκβαση της συνόδου της Κοπεγχάγης, ήταν κατώτερη των προσδοκιών και έχει προξενήσει βαθειά ανησυχία σε όλους εμάς που πασχίζουμε εδώ και χρόνια για την αναβάθμιση του περιβάλλοντος και προσήλθαμε σε αυτήν με υψηλές προσδοκίες. Ο πλανήτης χρειαζόταν εδώ και τώρα συγκεκριμένο σχέδιο για την περιβαλλοντική του επιβίωση. Όμως, παρά την παρουσία των σημαντικότερων ηγετών του πλανήτη μας στη Σύνοδο, στη συμφωνία που σηματοδότησε το πέρας των εργασιών της Συνόδου, δεν περιλαμβάνεται κανένα δεσμευτικό όριο για τις εκπομπές ρύπων σε οποιαδήποτε χώρα, ούτε καν κάποιου είδους χρονοδιάγραμμα για την υιοθέτηση σχετικών προγραμμάτων.


Αντ αυτού, τα συμπεράσματα της Συνόδου περιορίζονται απλά σε αόριστες διατυπώσεις και παρατηρήσεις ότι είναι ανάγκη να συγκρατηθεί η αύξηση της θερμοκρασίας της Γης κάτω από τους δύο βαθμούς Κελσίου, αριθμός που σύμφωνα με τους επιστήμονες θα αποτρέψει τις χειρότερες επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Δεν περιγράφεται όμως πουθενά, το «πόθεν πως» . Απλά παραπέμπεται να συζητηθεί σε μελλοντικές διαπραγματεύσεις. Τέλος, δεν υπήρξε κανενός είδους εγγύηση για τις πηγές στις οποίες θα βασιστούν τα ταμεία για την κλιματική αλλαγή.


Το μόνο που μας κάνει να ελπίζουμε ότι πιθανόν στο άμεσο μέλλον θα υπάρξουν κάποιες δεσμευτικές ενέργειες, είναι οι μέριμνες για τη διάθεση 30 δισ. δολαρίων έως το 2012 στον αναπτυσσόμενο κόσμο και τη σταδιακή αύξηση της ετήσιας οικονομικής βοήθειας στα 100 δισ. δολάρια έως το 2020. Αυτές είναι όντως σημαντικές αποφάσεις, έδωσαν ένα τόνο αισιοδοξίας στους ενασχολούμενους με το περιβάλλον και αναπτέρωσαν τις ελπίδες μας ότι ίσως στο Μεξικό- στην επόμενη δηλαδή σύνοδο κορυφής που θα γίνει στις 7 Δεκεμβρίου 2010-, θα επιτύχουμε την εδραίωση μιας νομικά δεσμευτικής συμφωνίας. Γιατί , όπως λέει μία ινδιάνικη παροιμία το περιβάλλον δεν μας ανήκει . Το έχουμε δανειστεί από τα παιδιά μας.


Από πολιτικό γραφείο Σούλας Μερεντίτη

Δημοσίευσέ το στο: