Όταν πριν λίγους μήνες αποφασίσαμε να κάνουμε εκδρομή με μισθωμένο ατμοκίνητο τρένο στη Βουλγαρία, είναι αλήθεια ότι είχαμε πολλές επιφυλάξεις για της επιτυχία του εγχειρήματος.
Η θέλησή μας όμως να ζήσουμε έστω και για λίγο την εποχή του ατμού, μας έκανε να ξεπεράσουμε τελικά όλες τις δυσκολίες και να πραγματοποιήσουμε με επιτυχία το όνειρό μας.
Έτσι 46 τελικά εκδρομείς ξεκινήσαμε το πρωί του Σαββάτου για το Μπλαγκόεβγκραντ, προκειμένου να επιβιβαστούμε σε τρένο των Βουλγαρικών σιδηροδρόμων, αφού δυστυχώς η χώρα μας δεν διαθέτει πια σιδηροδρομική επιβατική σύνδεση με το εξωτερικό.
Φτάσαμε λοιπόν οδικώς στο σταθμό του Μπλαγκόεβγκραντ και επιβιβαστήκαμε στο ηλεκτροκίνητο desiro για τη Σόφια. Για την εξυπηρέτησή μας ο συνοδός του τρένου είχε κρατήσει άδειο ολόκληρο το τελευταίο βαγόνι.
Το τρενάκι ήταν καθαρότατο μέσα και έξω, καλοσυντηρημένο και όλα τα συστήματά του λειτουργούσαν τέλεια . Τα μεγάλα του παράθυρα μας έδωσαν την ευκαιρία να χορτάσουμε την όρασή μας με τα καταπράσινα τοπία της γειτονικής μας χώρας.
Το δρομολόγιο εκτελέστηκε με ακρίβεια και φτάσαμε στη Σόφια λίγο πριν τις πέντε το απόγευμα.
Τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο μας , εκδώσαμε και τα εισιτήρια για την επόμενη μέρα και με τη βοήθεια της ξεναγού κάναμε μια μεγάλη βόλτα στα αξιοθέατα της Σόφιας, για να ολοκληρώσουμε το βράδυ μας με δείπνο στο κέντρο της πόλης.
Το πρωί της Κυριακής και πάλι με το τρένο της γραμμής φύγαμε από τη Σόφια για το Σεπτέμβρη. Το τρένο αυτό είχε επικεφαλής ηλεκτράμαξα SKODA η οποία έσερνε επιβατικά βαγόνια που οι BDZ πήραν μεταχειρισμένα από τη Γερμανία. Και πάλι είχαμε το δικό μας βαγόνι και το δρομολόγιο εκτελέστηκε και τη φορά αυτή με απόλυτη ακρίβεια, κάτι που δυστυχώς στην Ελλάδα, ιδίως τελευταία δεν συνηθίζεται και πολύ.
Στο Σεπτέμβρη μας περίμεναν και δύο ακόμα Έλληνες φίλοι μας που ήλθαν από την Ορεστιάδα και την Αθήνα αεροπορικώς, και στις 11.00 ακριβώς ξεκινήσαμε με τον νοικιασμένο ατμοκίνητο συρμό μας να ανεβαίνουμε στις πλαγιές της Ροδόπης.
Το τρενάκι μας μέσα σε κλίμα απίστευτου ενθουσιασμού των επιβατών του σκαρφάλωνε στο βουνό με προορισμό το Βέλιγκραντ. Το διαπεραστικό σφύριγμα της μηχανής με το πέταγμα της στήλης του καπνού μας μετέφερε πολλά χρόνια πίσω σε μιαν άλλη όμορφη και ρομαντική εποχή.
Η διαδρομή είναι χαραγμένη δίπλα στην κοίτη ενός ποταμού μέσα σε πυκνή καταπράσινη βλάστηση. Ένα σύννεφο από πολύχρωμες πεταλούδες είχε αγκαλιάσει το συρμό και έπαιζε μαζί του δημιουργώντας μια απίστευτη εικόνα.
Τα συναισθήματα που ζήσαμε είναι πολύ δύσκολο να περιγραφούν με λόγια.
Δεν ήταν μόνο ο ενθουσιασμός των Ελλήνων επιβατών. Ήταν και πολλοί Βούλγαροι με τα παιδιά τους, που είχαν μαζευτεί στις διασταυρώσεις και σε άλλα σημεία κοντά στις γραμμές για να απολαύσουν το θέαμα και να βιντεοσκοπήσουν το γεγονός.
Ένα κινηματογραφικό συνεργείο είχε έλθει για τον ίδιο σκοπό από την Αυστρία .
Η διαδρομή των σαράντα χιλιομέτρων μέχρι το Βέλιγκραντ περιλαμβάνει τέσσερις στάσεις σε σταθμούς, όπου διασταυρωθήκαμε και με δύο ντηζελοκίνητα τρένα της γραμμής η οποία συνδέει εικοσιπέντε περίπου χωριά του βουνού με την πόλη του Σεπτέμβρη.
Κάναμε στη διαδρομή μας αυτή και τρεις ειδικές στάσεις για να αποβιβαστούμε και να φωτογραφήσουμε τον μουσειακό συρμό που καμαρωτός περνούσε σφυρίζοντας από μπροστά μας, και έτσι φθάσαμε τελικά στο Βέλιγκραντ στις 14.00 το μεσημέρι.
Ο μηχανοστασιάρχης του Σεπτέμβρη που μας συνόδευε στην εκδρομή, είχε ήδη φροντίσει να ειδοποιήσει στο σταθμό ώστε να έχουν ψημένα μπιφτέκια για να χορτάσουμε την πείνα μας. Έτσι, αφού βγάλαμε και μια τελευταία φωτογραφία όλοι μαζί μπροστά στην ατμάμαξα, αποχωριστήκαμε το καταπληκτικό τρενάκι μας.
Επιβιβαστήκαμε και πάλι στο τρένο της γραμμής με προορισμό τώρα το Μπάνσκο. Τα δύο τελευταία βαγόνια ήταν καπαρωμένα για μας, ενώ τα υπόλοιπα ήταν γεμάτα Πομάκους που ανεβοκατέβαιναν στα χωριά της περιοχής. Το τρένο διέσχισε την πανέμορφη οροσειρά της Ροδόπης με τα ατέλειωτα δάση της ερυθρής ελάτης. Στο Αβράμοβο, στον ψηλότερο σταθμό των Βαλκανίων, ο συνοδός της αμαξοστοιχίας κανόνισε να κάνουμε και μία ακόμα φωτοστάση.
Στη συνέχεια μπήκαμε μέσα σε ένα τεράστιο καταπράσινο οροπέδιο με μεγάλα Πομακοχώρια και ένα, όπως καταλάβαμε από το όνομα αλλά και την εκκλησία του Βλαχοχώρι, και τελικά φτάσαμε λίγο πριν τις έξι το απόγευμα στο Μπάνσκο.
Τα δρομολόγια των Βουλγαρικών σιδηροδρόμων, όπως διαπιστώσαμε, έχουν χαραχθεί έτσι ώστε να μπορούν άνετα να είναι ακριβή, για να γνωρίζει ο επιβάτης τι ώρα θα φθάσει στον προορισμό του.
Εδώ στο Μπάνσκο πήρε τέλος το σιδηροδρομικό μέρος της εκδρομής μας, η οποία όμως είχε στη συνέχεια και άλλες ωραίες στιγμές, όπως η Θεία Λειτουργία στην κεντρική εκκλησία της πόλης το πρωί της Δευτέρας του Αγίου Πνεύματος αλλά και η εμφιάλωση μπρούσκου μαύρου κρασιού σε ένα υπόγειο κελάρι στο Μελένικο (Melnik).
Πολύ καλό ήταν και το φαΐ το μεσημέρι με το βουβαλίσιο κρέας στη λίμνη της Κερκίνης.
Το βράδυ της Δευτέρας επιστρέψαμε πια στα Τρίκαλα, αλλά είναι σίγουρο ότι όλοι μας έχουμε ακόμα την αίσθηση ότι ένα σημαντικό κομμάτι της ψυχής μας το έχουμε αφήσει πίσω μας.
Σύλλογος Φίλων Σιδηροδρόμου Τρικάλων
Δημοσίευσέ το στο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου