Η ενασχόλησή μου με το ποδόσφαιρο ξεκίνησε, όπως όλα τα παιδιά που αγαπούν τη στρογγυλή θεά, από μικρή ηλικία, στα «τσικό» του τότε Αχιλλέα Τρικάλων.
Ο πατέρας μου όμως… είχε διαφορετική άποψη και με σταμάτησε. Η αγάπη μου όμως για το ποδόσφαιρο… δε σταμάτησε έτσι απότομα καθώς μεγάλωσα ουσιαστικά μέσα στο γήπεδο αφού το σπίτι μου βρίσκονταν δίπλα από αυτό. Αποτέλεσμα ήταν να παρακολουθώ την ομάδα στα εντός αλλά και στα εκτός έδρας παιχνίδια της.
Ο Μπάμπης Δεληλίγκας με τη φανέλα των Ταξιαρχών
Την δεκαετία του 70, έπιασα και πάλι τη μπάλα… σαν ποδοσφαιριστής των Ταξιαρχών στην Α’ ερασιτεχνική και συνέχισαν μέχρι το 2004 να είμαι κοντά στην ομάδα. Λόγω υποχρεώσεων αναγκάστηκα να απομακρυνθώ αλλά εδώ και ένα χρόνο είμαι ξανά δίπλα της.
Φυσικά… κοινός μας στόχος και ελπίδα όλων των Τρικαλινών φιλάθλων, είναι ο ΑΟ Τρίκαλα, η ομάδα που βρίσκεται πάνω απ’ όλες στο νομό. Με μεγάλη δυναμική αυτό τον καιρό… τόσο μεγάλη όσο εκείνη στην εποχή της συγχώνευσης το 1963-64. Τότε ι αντίπαλες ομάδες, όσο πλησίαζε η μέρα του αγώνα, άλλο τόσο θέριευε μια σκέψη στο μυαλό τους. «Την Κυριακή παίζουμε με τα Τρίκαλα, πως θα ξεμπλέξουμε;». Είμαι σίγουρος ότι αυτή η σκέψη υπάρχει και σήμερα.
Σωτήρης Καλατζής - Παύλος Μπεβενίου
Τότε θυμάμαι ότι ο πρώτος προπονητής στη Β’ Εθνική μετά τη συγχώνευση ήταν ο Νίκος Πεντζαρόπουλος ενώ αμέσως μετά ήρθε στην ομάδα ο Γιουγκοσλάβος, Στέφαν Καραμφίλοβιτς με τον οποίο ο ΑΟΤ άλλαξε κατηγορία.
Ήταν ο άνθρωπος που έφερε στην ομάδα τους ποδοσφαιριστές Ράντοβιτς και Μέσαρος.
Κάπου εδώ θα ήθελα να πούμε δυο πράγματα θα να μάθουν οι νεότεροι και να θυμηθούν οι παλιοί ότι αυτές ήτα οι πρώτες μεταγραφές ξένων παικτών στην Ελλάδα.
Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος πρώτος προπονητής μετά τη συγχώνευση
Τότε πρόεδρος του Αχιλλέα ήταν ο Γ. Χατζόπουλος (γιατρός) ενώ της ΑΕ Τρικάλων ήταν ο Θανάσης Τριγώνης (πρώην δήμαρχος). Στα Τρίκαλα υπήρχαν δυο ομάδες στη Β’ Εθνική και μάλιστα και οι δύο ήταν στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας και έτοιμες για να βγούμε στην Α’. Η ΑΕΑΤ μάλιστα ήρθε πολύ κοντά για να πετύχει το όνειρο αλλά για μόλις έναν βαθμό… η Έδεσσα ήταν εκείνη που τερμάτισε πρώτη. Η τρικαλινή ομάδα πλήρωσε την ισοπαλία της 1-1 με την Καρδίτσα .
Κάτι που για μένα ήταν εγκληματικό... αποτέλεσε το γεγονός πως ο προπονητής του Αχιλλέα, ο Πετρίτσης, πήγε και προπόνησε την Καρδίτσα με στόχο την ενδυνάμωσή της για να ηττηθεί η ΑΕΤ. Να θυμίσουμε πως προπονητής της τρικαλινής ομάδας ήταν ο αείμνηστος Βασίλης Καταφυγιώτης.
Αυτά γίνονταν τότε ανάμεσα στις δυο ομάδες, ένας πραγματικός ποδοσφαιρικός εμφύλιος. Η συγχώνευση ήταν πια μονόδρομος.
Η πρώτη συνάντηση μεταξύ των ανθρώπων των δυο ομάδων έγινε στην συνοικία Καραμανλή, στο κέντρο «Κομπαρσίτα» (ιδιοκτησίας Λεμονή) πρώην Αηδόνια.
Η συνάντηση έγινε στην ταράτσα του κτηρίου. Εμείς… πιτσιρικάδες τότε, είδαμε τη συνάντηση αλλά χωρίς να ξέρουμε αρχικά τι συμβαίνει, ανεβήκαμε να δούμε. Μας αντιλήφθηκε ο Χρήστος Πουλιάνας και μας έδιωξε.
Η συνάντηση αυτή κράτησε ως τα χαράματα και εμείς τους περιμέναμε στον δρόμο για να μάθουμε την απόφαση. Τα νέα ήταν καλά και τα αποτελέσματα της συγχώνευσης φάνηκαν αμέσως.
Τα Τρίκαλα στην επόμενη σεζόν ισοβάθμησαν με τον Ολ. Βόλου στην 1η θέση και έπαιξαν μπαράζ στις 17 Μαϊου του ’64 στη Λαμία. Ο ΑΟΤ κέρδισε 3-2 χάρη σε γκολ των Καλαντζή (2) και Πουλιάνα. Η πορεία της ομάδας προς τη δόξα είχε μόλις ξεκινήσει…
Εκ τοτε ο ΑΟΤ αναδείχτηκε σαν μια από τις ιστορικές ομάδες της Ελλάδας. Έβγαλε μεγάλους ποδοσφαιριστές που μεταπήδησαν σε άλλες ομάδες όπως οι Παραπραστανίτης, Τόσκας, Κατσιάκος.
Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε τον Χρήστο Πουλιάνα, τον «σιδεφοκέφαλο» όπως τον αποκαλούσαν. Πρώτος σκόρερ στη Β’ εθνική και μετέπειτα στην Α’. Υπήρξαν και άλλοι μεγάλοι ποδοσφαιριστές όπως ο Γιάννης Κλαπανάρας, ο Παύλος Μπεβενίου και ο Απόστολος Μπατάλας. Η μοναδική ομάδα που δε μπόρεσε να κερδίσει τότε ο ΑΟΤ ήταν ο Παναθηναϊκός με τον οποίο φέραμε ισοπαλία.
Άφησε τελευταίο… τον Σωτήρη Καλαντζή. Είναι μεγάλη τιμή για τα Τρίκαλα που έβγαλαν έναν τέτοιο μεγάλο παίκτη όπως είπε και ο «στρατηγός» Μίμης Δομάζος που τον κατέταξε στους 10 κορυφαίους.
Προσωπικά… όσο τραβηγμένο και αν ακούγεται, τον βάζω στους 5 καλύτερους και εξηγώ. Ήταν από τους παίκτες που έπαιζε άνετα και με τα δυο πόδια ενώ ήταν καλός και στις κεφαλιές εξαιτίας του τρομερού του άλματος. Ήταν όμως και άτυχος. Στις μεγάλες ομάδες της εποχής έπαιζαν παίκτες όπως οι Δομάζος, Σιδέρης, Παπαιωνάννου, Κούδας και έτσι δεν αποκτήθηκε από κάποιον «μεγάλο» σύλλογο. Όμως δεν τον έδιναν και τα Τρίκαλα για να μη σβήσει μαζί με αυτή την απώλεια και το τρικαλινό ποδόσφαιρο.
Ο Καλαντζής ήταν ο μοναδικός ποδοσφαιριστής στην Ελλάδα που σε ηλικία 13 χρονών έπαιξε σε επίσημο αγώνα και για τον λόγο αυτό η ΕΠΟ τον βράβευσε.
Τα Τρίκαλα έγιναν γνωστά στην Ελλάδα για τα Μετέωρα, για το 5ο σύνταγμα πεζικού,γ για τον μεγάλο, Βασίλη Τσιτσάνη, για την χορωδία Τρικάλων (Παπαστεφάνου) και για τον ΑΟ Τρίκαλα.
Για αυτό τον λόγο την ομάδα πρέπει να την βοηθήσουν όλοι οι Τρικαλινοί με τον τρόπο τους διότι δεν είναι μόνο η δόξα της πόλης αλλά και το οικονομικό όφελος. Να μην βλέπουμε ποιος είναι στη ηγεσία της ομάδας στη κάθε χρονική περίοδο αλλά να τη στηρίζουμε με αγάπη γιατί αυτή η ομάδα ανήκει στον λαό της.
Υ.Γ. 1 Έχουμε μεγάλη υποχρέωση στους ανθρώπους που έφτιαξαν στον ΑΟΤ στη δεκαετία του 60, τους ποδοσφαιριστές αλλά και τους παράγοντες που έβαζαν χρήματα από την τσέπη τους χωρίς κανένα οικονομικό όφελος.
Υ.Γ. 2 Θεωρώ πως θα πρέπει να υπάρξει τρόπος να επιστρέψουν όλοι οι τρικαλινοί ποδοσφαιριστές στον ΑΟΤ, όπως για παράδειγμα έγινε φέτος με τους Σαρακατσιάνο και Ιακωβάκη. Ο θυμόσοφος λαός λέει… παπούτσι από τον τόπο σου και ας είναι και μπαλωμένο.
Μπάμπης Δ. Δεληλίγκας
Πρώην αντινομάρχης και αντιδήμαρχος Τρικάλων
Δημοσίευσέ το στο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου