Το «άλλο μοντέλο ανάπτυξης» είναι αντιγραφή του προηγούμενου (Του Σωτήρη Σωτηρόπουλου)

Αν προσπαθήσει κανείς να μετρήσει τις φορές που το ΠΑΣΟΚ διακηρύττει ότι στοχεύει να αλλάξει το «μοντέλο ανάπτυξης» της ελληνικής οικονομίας, θα χάσει το λογαριασμό. Το γιατί είναι πολύ απλό.

Το ΠΑΣΟΚ δε λέει τίποτα περισσότερο από ό,τι υπαγορεύουν οι νομοτέλειες εξέλιξης του συστήματος, μόνο που το φιλοτεχνεί με μεγαλοστομίες, για να δημιουργήσει την εντύπωση ότι οι παρεμβάσεις του είναι κάτι θετικό, για τους εργαζόμενους και τον τόπο. Ουδέν ανακριβέστερο.

Σε κάθε καπιταλιστική κοινωνία, και στη δική μας, αποκλειστικό κριτήριο για οποιασδήποτε μορφής οικονομική δραστηριότητα είναι το κέρδος. Μόνο στο βαθμό που οι κεφαλαιοκράτες μπορούν να κερδίζουν όλο και υψηλότερα κέρδη από τους τομείς και κλάδους της οικονομίας στους οποίους «επενδύουν» τα κεφάλαιά τους, μόνο τόσο συνεχίζουν να τα έχουν τοποθετημένα σε αυτούς.

Από τη στιγμή που είτε οι όροι ανταγωνισμού, είτε οι τεχνολογικές εξελίξεις, είτε άλλοι παράγοντες, προκαλέσουν μείωση της προσδοκώμενης κερδοφορίας, τότε οι καπιταλιστές επενδύουν σε περισσότερο κερδοφόρους τομείς, εγκαταλείποντας άλλους λιγότερο κερδοφόρους.

Στις σημερινές συνθήκες πλήρους απελευθέρωσης της κίνησης των κεφαλαίων, του εμπορίου και των αγορών, διευκολύνονται ακόμη περισσότερο ως προς αυτό. Ετσι οι μέχρι και πριν από λίγα χρόνια κάτοχοι μεγάλων παραγωγικών μονάδων σε παραδοσιακούς κλάδους της ελληνικής βιομηχανίας δραστηριοποιούνται είτε σε άλλους κλάδους, εδώ πατά και το μοντέλο ανάπτυξης της «πράσινης οικονομίας» του ΠΑΣΟΚ σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, αγροτοτουρισμό, ναυτιλία και μεταφορές, είτε με εξαγωγή κεφαλαίων στις χώρες της Βαλκανικής, όπου ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης είναι πολλαπλάσιος.

Το κεφάλαιο το συμφέρει περισσότερο, δηλαδή κερδίζει πιο πολλά, πουλώντας στην ελληνική αγορά ηλεκτρονικά από την Κίνα, κρέας από τη Β. Ευρώπη, φρούτα από την Αίγυπτο και την Τουρκία, κλωστοϋφαντουργικά είδη από την Απω Ανατολή, παπούτσια από την Ινδία, βαμβάκι από το Πακιστάν, κοστούμια και έτοιμα ρούχα από την Ινδονησία κλπ. Το αποτέλεσμα είναι οφθαλμοφανές. Όλοι αυτοί οι κλάδοι, που κάποτε ανθούσαν στην Ελλάδα, μαζί με τη μεταλλουργία, τη ναυπηγική, τους κλάδους του ξύλου και του επίπλου κλπ., βαίνουν συρρικνούμενοι και οι εισαγωγές καλύπτουν όλο και μεγαλύτερο μέρος από την κατανάλωση προϊόντων που παράγονται σε αυτούς.


Το κεφάλαιο στην Ελλάδα και τα κεφάλαια που οι κυβερνήσεις του θέλουν να προσελκύσουν στη χώρα ακουμπούν στο ...άλλο μοντέλο ανάπτυξης. Οι αγροί αντί να προσφέρουν καρπούς θα γεμίσουν με φωτοβολταϊκά κάτοπτρα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, οι δρόμοι και τα δίκτυα θα εκσυγχρονίζονται ώστε να μεταφέρονται αποτελεσματικότερα τα εισαγόμενα εμπορεύματα, τα ναυπηγεία θα μετατραπούν σε χώρους αποθήκευσης των κοντέινερς, η πολιτιστική κληρονομιά θα γίνει τουριστική ατραξιόν και πάει λέγοντας.

Άλλωστε, λένε ότι δε συμφέρουν ορισμένοι κλάδοι, γιατί οι εργαζόμενοι έχουν κατακτήσεις (π.χ. ναυπηγοεπισκευή) και δεν είναι ανταγωνιστικοί. Έτσι, και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας δεν αξιοποιούνται, και οι εργαζόμενοι γίνονται πιο στυγνά εκμεταλλευόμενοι.

Με δυο λόγια, οι διαφημιστές της περιβόητης «πράσινης οικονομίας» και του δήθεν άλλου μοντέλου, υπηρετώντας τον καπιταλισμό, αναζητούν νέους κλάδους και τομείς για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Μόνο που αυτό το μοντέλο είναι αντιγραφή του προηγούμενου που περιφρονεί κατάφωρα τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, η κάλυψη των οποίων απαιτεί τη στήριξη και ανάπτυξη όλων των κλάδων παραγωγικής δραστηριότητας, με κριτήριο αυτές ακριβώς τις ανάγκες του λαού. Αλλά αυτό απαιτεί φιλολαϊκή πολιτική.

ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ ΣΩΤΗΡΗΣ ,μέλος της Ν.Ε. ΤΡΙΚΑΛΩΝ του ΚΚΕ

Δημοσίευσέ το στο: