«ΜΑΡΙΝΑ» Το νέο μυθιστόρημα του πολυγραφότατου Βάϊου Φασούλα- Προέδρου της ΕΕΛΣΠΗ

Γράφει η Ελένη Τέγου
«Πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει χρήματα αλλά αυτός που, έχοντας ελαττώσει τις δικές του ανάγκες, προσφέρει τον πλούτο των δικών του ευαισθησιών στην κοινωνία»

Αυτό και μόνο φωτογραφίζει τον συγγραφέα Βάϊο Φασούλα. Ας με συγχωρήσει, αν στο λίγο χρόνο της επικοινωνίας μας, μπόρεσα να αφουγκρασθώ τα βήματά του μέσα από δρόμους δύσβατους και από άγνωστες καμπές τόσο στην πρώτη του τροφό ζωής και της άρθρωσης του λόγου του, την φωτοδότρα Ελλάδα, όσο και στην άλλη του τροφό, την Γερμανία, που του χάρισε την αυτοσυνειδησία, την περαιτέρω γνώση και παιδεία, ώστε να θεωρείται σήμερα το «λάλον ύδωρ», η Κασταλία πηγή της ποίησης και του πεζού λόγου. Τον διακρίνει αφηγηματική και περιγραφική ικανότητα.

Το μυθιστόρημά του «Μαρίνα» είναι και αυτό ένα δείγμα -περίσσευμα ψυχής και αγάπης- για τους Έλληνες της διασποράς που και αυτοί με τη σειρά τους, με αίσθημα ευθύνης προσπαθούν να δώσουν με τη δική τους διαίσθηση και την ενορατική δύναμη κάποιες αλήθειες.

Ο συγγραφέας Βάϊος Φασούλας προσφέρει αυθόρμητα τα βιώματά του που είναι, θα έλεγα, η ίδια του η μοίρα την οποία δεν διάλεξε αλλά αποδέχτηκε. Ο αναγνώστης θα διαπιστώσει πως στις ιστορίες του πρωταγωνιστούν απλοί άνθρωποι, που παίζουν μικρό ή μεγάλο ρόλο στο θέατρο της ζωής και πάντα κάτω από τις προσταγές των περιστάσεων. Ο ρεαλισμός του πότε, πότε ξαφνιάζει, μα είναι στενά δεμένος με το θέμα και τους τύπους που το ζωντανεύουν. Όπως οι καημοί και οι πίκρες του Έλληνα μετανάστη, τα μεράκια, οι έρωτες και τα ευτράπελα, ιστορίες διαχρονικές.

Είναι καλαίσθητο βιβλίο που το εξώφυλλό του σε παραπέμπει στο παρελθόν. Ένα βιβλίο «ύμνος» στην Ελλάδα ως πατρίδα της Ευρώπης και όχι της παγκοσμιοποίησης. Ένα καθαρά βιωματικό πόνημα που σε προκαλεί να το διαβάσεις με κομμένη την ανάσα. Ποτάμι αψεγάδιαστο ο λόγος του πολυγραφότατου Βάϊου Φασούλα. Κινείται σε δύο επίπεδα. Αφ’ ενός των Τρικάλων της Θεσσαλίας, πόλη που το όνομά της υποδηλώνει ότι προσφέρει τρία καλά: ωραίο περιβάλλον, καλά κορίτσια και άνδρες με λεβεντιά. Αφετέρου εκείνο της μετανάστευσης του ’60, με την Ελλάδα να αιμορραγεί, καθώς έχασε ότι εκλεκτότερο από τα παιδιά της, τα οποία μεγαλούργησαν στους ξένους τόπους έχοντας ως υπόβαθρο τη δύναμη της Ελληνικής ψυχής. Γι’ αυτό και αποτελεί κεφάλαιο αψεγάδιαστο για την Ελληνική πεζογραφία. Ο συγγραφέας, μέσα από μαρτυρίες ζωής που κύλησε με σημάδια οικονομικής μιζέριας και κοινωνικής αθλιότητας, κατόρθωσε με περίτεχνο τρόπο να αναδείξει πρότυπα ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας σε μια εποχή που το λιγοστό ψωμί είχε την δική του γλύκα, εφόσον ζυμωνόταν με τη συνταγή αγνών Ελληνικών παραδόσεων, αξιών και «πιστεύω». Τότε που ο άνθρωπος κατόρθωνε να επιβιώσει έστω και «πατώντας ξυπόλητος στ’ αγκάθια».

Είναι ένα αφιασίδωτο βιβλίο, καθώς ο συγγραφέας λέει τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Οι εικόνες του έργου αποδίδονται ζωηρά, ενώ δεν λείπουν και κάποιοι υπαινιγμοί και παραινέσεις για αγωνιστική διάθεση ακόμη και σήμερα που η κοινωνία μας ορθώνεται σημαδεμένη από καταστάσεις αναξιοκρατίας, εύκολου πλουτισμού και απαξίωσης. Με τον τρόπο αυτό εκφράζει την επιθυμία του να χτυπήσει το κατεστημένο αφήνοντας τον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Προσπαθεί να κάνει την προσωπική του υπέρβαση, όμως η ίδια η ζωή τον προσγειώνει. Τότε ο αναγνώστης διερωτάται: Άραγε θα κατορθώσει να φτάσει στους στόχους του; Η απάντηση είναι: Μα φυσικά, αφού διαθέτει ισχυρό χαρακτήρα και έχει τις κεραίες της ψυχής του γυρισμένες σφαιρικά, ώστε να μην μένει καθηλωμένος σε πάγιες καταστάσεις. Άλλωστε και η καθόλα σωστή, εργατική, θεληματική, τρυφερή και προσγειωμένη σύζυγός του σε πολλές περιστάσεις του συμπαραστάθηκε, ώστε να νικά τον εκάστοτε Μινώταυρο και να βρίσκει διεξόδους τόσο μέσα από τα καταξιωμένα παιδιά του, όσο και από ένα κοινωνικό περίγυρο που τον αναγνώρισε.

Οι ήρωες του βιβλίου του είναι αληθινοί και μάλιστα εκείνοι οι «διαφορετικοί» από τους άλλους που συνήθως σέρνονται έρμαια της αδιαφορίας των άλλων. Εδώ επαληθεύεται το απόφθεγμα εκείνο πως: «κανείς δεν είναι τέλειος», το οποίο επενεργεί στην ψυχή του συγγραφέα σαν το αλάτι στο φαγητό.

Γενικότερα, ο Βάϊος Φασούλας κατόρθωσε με το σύγγραμμά του να κάνει την εξομολόγησή του σ’ ένα ευρύ κοινό, καθόλου εύκολο, καθώς πολλές φορές η αλήθεια των πραγμάτων «ματώνει». Ο αναγνώστης, άθελά του, οδηγείται σε αναπολήσεις, ρομαντισμό και συγκίνηση. Μάλιστα ο συγγραφέας εκφράζεται με πολύ λυρισμό μέσα και από ποιητικά, αυθόρμητα ξεσπάσματα. Τυχόν αδυναμίες των χαρακτήρων του περνούν απαρατήρητες και εκείνο που μετράει είναι η συνολική εντύπωση που είναι πέρα για πέρα θετική.

Τύχη καλή με έφερε στον δρόμο του Βάϊου Φασούλα και των συναδέλφων της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών- Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων, της οποίας και έγινα μέλος.

Τον συγγραφέα- ταξιδευτή του λόγου και της ποίησης, συνάντησα σ’ ένα πρόσφατο αντάμωμα των Απανταχού Θεσσαλών στο Μαυρομμάτι της Καρδίτσας, γενέτειρας του Αρχιστρατήγου Γεώργιου Καραϊσκάκη, κεντρικού ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Σ’ αυτό, ο εν λόγω συγγραφέας, βραβεύτηκε με χρυσή πλακέτα από τον Εκπολιτιστικό Σύλλογο του Μαυρομματίου, τον Σύλλογο «Θεσσαλική γη» με Πρόεδρο την κ. Μαρία Μπακλαβά και τον Πρόεδρο των Ελλήνων της Διασποράς κ. Διαμαντή Γκίκα, γιατί ήξερε να κεντά τα όνειρα όλων των Λογοτεχνών- συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων γιρλάντα στο γαλάζιο τραπεζομάντιλο των Πατρίδων. Επίσης, βιώσαμε τον Βάϊο Φασούλα και ως πρεσβευτή της χώρας μας στο εξωτερικό. Κατόρθωσε να παρουσιάζει την Ελλάδα ως ένα θεόρατο βράχο πνευματικών αξιών, ένα ψηλό δυναμάρι της Ελληνικής ψυχής. Τα έργα του μοσχοβολούν απλότητα, ντυμένη με την ομορφιά και τα χρώματα της μνημοσύνης. Η καρποφόρα του έμπνευση βρίσκεται στις πιο ευτυχισμένες ώρες της δημιουργικότητάς του. Περιέχει αξίες και ιδανικά. Κυρίως, πάθος για αξιοκρατία, ισοτιμία και ελευθερία που γίνονται μέσα του τραγούδι λυτρωτικής πορείας.


Συγχαρητήρια!



Ελένη Τέγου


Δ/ νση: Πόντου 54

Κοινωνική Λειτουργός- Λογοτέχνης


Τ.Κ.55131 Καλαμαριά

Μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης


Θεσσαλονίκης

Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος


FAX: +302310418808


Θεσσαλονίκη, 20 Νοεμβρίου 2009

Δημοσίευσέ το στο: