O ΣΠΟΡΤ στις κορυφές του Ολύμπου

Είμαστε και πάλι εδώ. Μετά από δέκα ακριβώς χρόνια. Βαδίζουμε ανάμεσα στις πέτρες της χιονοδρομικής πίστας του ΚΕΟΑΧ.

Μια ανηφόρα που κόβει την αναπνοή και ανεβάζει τους σφυγμούς. Που δεν δίνει καμία ευκαιρία προσαρμογής στο υψόμετρο.

Ο πρωινός ψυχρός αέρας είναι ευπρόσδεκτος, μειώνει την εφίδρωση. Σύννεφα σηκώνονται από την πλευρά της θάλασσας. Καθόλου καλά προμηνύματα για το πλέον απρόοπτο των βουνών. Μπροστά μας οι πυλώνες του λιφτ, γυαλίζουν στις πρώτες ακτίνες του ήλιου. Συνεχίζουν ψηλά, μέχρι το ύψος του καταφυγίου ανάγκης, στο υψόμετρο των 2380 μέτρων.

Μια ώρας πορεία χρειαστήκαμε για να καλύψουμε τα 600 μέτρα της υψομετρικής διαφοράς από τις εγκαταστάσεις του στρατού στις Βρυσοπούλες. Ώρα για ανασύνταξη και ανάκτηση δυνάμεων. Χώρος μικρός και πεντακάθαρος. Εννέα στρατιωτικά κρεβάτια, σόμπα πετρελαίου, ασύρματος, δυο μικροί πάγκοι, μερικά σκαμπό. Πρόσφατα βαμμένο και συντηρημένο το οίκημα από τους φαντάρους που φτάνουν μέχρι εδώ με τα τζιπ.

Ακολουθούμε τα κολωνάκια αφήνοντας δεξιά μας τον Άγιο Αντώνιο. Δεν θα κάνουμε το παλιό λάθος να τον προσεγγίσουμε από εδώ, αφού η κλίση της πλαγίας είναι μια από τις μεγαλύτερες που έχουμε μέχρι τώρα δοκιμάσει. Παρακάμπτοντας την κορυφή από αριστερά βαδίζουμε σε φαρδύ μονοπάτι που ανηφορίζει μαλακά μέχρι το χείλος της «Μεγάλης Γούρνας» στα 2680 μέτρα. Στον πάτο της γούρνας το νεόκτιστο καταφύγιο ανάγκης «Χρηστάκη» και ακριβώς από πάνω του η ομώνυμη κορυφή (υψ. 2707 μ.) Ομάδες ανθρώπων ανεβαίνουν στο μονοπάτι που ξεκινά από το καταφύγιο και φτάνει στο διάσελο κάτω από το Σκολιό.

Στρίβουμε τώρα αριστερά, αφήνοντας προς το παρόν τη δυτική πλαγιά του Αγίου Αντωνίου και ακολουθούμε το πολυσύχναστο μονοπάτι του Σκολιού. Τυπικό αλπικό τοπίο, λιθώνες, βράχια σκαλισμένα από τον πάγο και τους ανέμους. Η δωρική ομορφιά του Ολύμπου. Τα σύννεφα που καταπίνουν τις κορφές, ο ήλιος που τα διαλύει, οι χαράδρες που τα ξαναγεννούν, η συνεχής εναλλαγή φωτός και σκότους.

Μετά από δυόμιση ώρες συνολικής πορείας είμαστε στη δεύτερη ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας, στα 2912 μέτρα. Το Σκολιό δεν απαιτεί ιδιαίτερες ορειβατικές ικανότητες αλλά μόνο καλή φυσική κατάσταση και πείσμα. Απέναντι ακριβώς οι δυσπρόσιτες κορυφές Μύτικας και Στεφάνι. Ακριβώς από κάτω μας, τα «Μεγάλα Καζάνια».  Ένα θέαμα μοναδικό, το συναρπαστικότερο σε ολόκληρο τον ελληνικό ορεινό όγκο, ένα βασικός λόγος για να φτάσει κανείς μέχρι εδώ. Ο Μύτικας οξύς, θέλει να τρυπήσει τον ουρανό ενώ το Στεφάνι απλώνεται για να φιλοξενήσει άνετα τον Δία. Ο νεφεληγερέτης σήμερα δεν είναι στις καλές του και κρύβεται από τα μάτια των θνητών μέσα σε συννεφένια πέπλα μα εμείς θα επιχειρήσουμε να μπούμε στο βασίλειό του ελπίζοντας στην εύνοιά του.

Κατεβαίνουμε ελαφρά και ξανανεβαίνουμε μέχρι τη Σκάλα, στα 2866 μέτρα. Εδώ είναι μαζεμένοι και άλλοι πολλοί, προσμένοντας ένα άνοιγμα του καιρού, ή απλά περιμένοντας την παρέα τους να επιστρέψει από τον Μύτικα. Γιατί υπάρχουν και αρκετοί που αποτολμούν το πέρασμα απέναντι, παρά την συννεφιά. Τους βλέπουμε να σκαρφαλώνουν στα σαθρά μυτίκια, σαν έντομα στις πλάτες ενός γίγαντα. Στόχος ζωής για πολλούς, ιδιαίτερα ξένους που ήρθαν μέχρι εδώ αποκλειστικά για το βουνό. Ένα ταξίδι που σχεδίασαν μήνες πριν, μια προετοιμασία που δεν πρέπει να πάει χαμένη. Ζηλεύουμε την επιμονή τους, αλλά χαιρόμαστε που εμείς τουλάχιστον θα έχουμε την ευκαιρία να προσεγγίσουμε την κορυφή και άλλη φορά στο άμεσο μέλλον, αφού το βουνό είναι τόσο κοντά μας. Γιατί πρέπει να ομολογήσουμε ότι τις περισσότερες φορές που ανεβήκαμε στην κορυφή των κορυφών, ο καιρός δεν ήταν σύμμαχός μας.

Επιστρέφοντας από την ίδια διαδρομή, δεν χάνουμε την ευκαιρία να ανεβούμε στον Άγιο Αντώνιο (υψ. 2816 μ.) αφού χρειαζόμαστε περίπου 100 μέτρα υψομετρικής διαφοράς μέχρι το τριγωνομετρικό της κορυφής. Εδώ, ο παλιός μετεωρολογικός σταθμός μετατράπηκε σε καταφύγιο ανάγκης, τόσο απαραίτητο σε όσους επιχειρούν αναβάσεις στον Όλυμπο, ιδιαίτερα τον χειμώνα. Ένας χειμώνας που εδώ διαρκεί τους περισσότερους μήνες του έτους.

Δημοσίευσέ το στο: