Σε μια πολιτιστική εκδήλωση των Θεσσαλών, στο Μαυρομμάτι Καρδίτσας, γενέτειρα του αείμνηστου στρατηλάτη Γεωργίου Καραϊσκάκη, που έλαβε χώρα τον περασμένο Αύγουστο, είχα τη χαρά και την τιμή να γνωριστώ με την συγγραφέα Ελένη Τέγου και να συζητήσουμε για το βιβλίο και τη Λογοτεχνία
Η πρώτη μου εντύπωση ήταν από κάθε άποψη θετική, μιας και γνώρισα από κοντά μια αξιόλογη συγγραφέα, που ακτινοβολούσε από αγάπη και πάθος για το βιβλίο. Τιμής ένεκεν μου αφιέρωσε το νέο της βιβλίο: «δυο αγάπες… μια ζωή…» Εκδόσεις «ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ».
Μελετώντας τις καλοστημένες με μαστοριά και κάλλος σελίδες του έργου της, ήρθα αντιμέτωπος με τα λογοτεχνικά της προσόντα, την τέχνη της γραφής της, τη δομή και πλοκή του εν λόγω έργου της, τις ζωντανές εικόνες που με ταξίδεψαν σε παλιές, θλιβερές και δυσάρεστες ιστορίες του πολέμου. Μέσα στο έργο της αναγνώρισα πάμπολλα διδάγματα φιλίας, αγάπης και αδελφοσύνης, ενώ ταλαντεύτηκα από τις αντίξοες συνθήκες που βασανίζουν τους ήρωες.
Η Ελένη Τέγου με αραχνοΰφαντο υφάδι πλέκει το μυθιστόρημά της και οι ήρωες ξεπηδούν μέσα από την ασύλληπτη καταχνιά των ετών 1940 έως 1944, γεννώντας στον αναγνώστη εικόνες που τον οδηγούν στο άχαρο και μαύρο παρελθόν της Ιταλογερμανικής κατοχής, διεγείρουν τα συναισθήματά του και αιχμαλωτίζουν τις ανθρώπινες αξίες.
Πρόκειται για μια πραγματική ιστορία στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 1940, πλαισιωμένη από δραματική περιπέτεια, συναισθήματα, ελπίδα και αγάπη που εξελίσσεται στην περιοχή των Αγράφων. Ο ήρωας του έργου ένας Ιταλός στρατιώτης, ο Τζιάκομο, αγροτόπαιδο και αρραβωνιασμένος στην πατρίδα του, βρέθηκε σαν κατακτητής στην Ελλάδα. Στην πορεία κατέληξε αιχμάλωτος των Γερμανών και τελικά κατάφερε να δραπετεύσει, γυρεύοντας προστασία στα χωριά της Αργιθέας, όπου τον συμμάζεψε ένας Έλληνας χωριάτης, Βασίλης τ’ όνομά του, πατέρας έξι παιδιών, που πάλευε με τη φτώχεια:
Η συγγραφέας του έργου περιγράφει και φωτογραφίζει με άριστο τρόπο τα δρώμενα, τις συνθήκες ζωής των χωρικών που φιλοξενήθηκε κι έναν κρυφό έρωτα που έλαχε στο Τζιάκομο κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης φιλοξενίας του σε χωριό των Αγράφων. Ο άλλος ήρωας, ο Βασίλης, ήταν αυτός που του έσωσε τη ζωή και παρόλη τη φτώχεια και τη μεγάλη του οικογένεια, του έδωσε θέση ανάμεσα στα παιδιά του: «Είχαν στην κατάντια τους μερικά πετροχώραφα, που όσο και να τα χάιδευαν με την αξίνα τους αυτά απέδιδαν ελάχιστα. Γι’ αυτό και η ζωή τους στηριζόταν σ’ ένα κήπο με κάθε λογής ζαρζαβατικά, που τα πρόσεχαν σαν τα μάτια τους, αφού από εκεί θα γέμιζε καθημερινά η κυρά-Βασίλενα το καλάθι της…»
Στον ορεινό όγκο της Πίνδου και ειδικότερα στην περιοχή των Αγράφων…(οι παλιοί λένε πως το όνομα «Άγραφα» προέρχεται από τα χρόνια του τουρκικού ζυγού, όπου λόγω του δύσβατου της περιοχής και των αλλεπάλληλων χτυπημάτων των «κλεφτών» της, οι Τούρκοι δεν μπορούσαν να καταγράψουν στα τεφτέρια τους τους ραγιάδες και τα χωριά τους και τα καταχώρησαν ως «άγραφα») εκεί, λοιπόν, που τη μοίρα του ανθρώπου την εξουσιάζει το φυσικό στοιχειό, εκεί που κυριαρχεί το άγριο ουρλιαχτό των τσακαλιών και τα γκρεμίσματα των κρυσταλλένιων νερών στα φαράγγια και στις ρεματιές, εκεί λοιπόν στον Άρχοντα των Αργιθεάτικων βουνών βρήκε προστασία ο Ιταλός δραπέτης και πρώην κατακτητής, ο Τζιάκομο:
«Περιπλανιέσαι ανάμεσα σε γκρεμούς και φαράγγια στην προσπά-θεια να αποφύγεις το θάνατο από τα χέρια των γερμανών κατακτητών. Το χιόνι έχει σκεπάσει τα πάντα και πέφτει ακατάπαυστα. Στρατιώτες νε-κροί. Έλληνες, Ιταλοί αγκαλιασμένοι. Τα βήματα να μπερδεύονται ανά-μεσα σε πτώματα που είχαν ζωγραφισμένη τη φρίκη στο πρόσωπό τους. Πολλά από αυτά κατακρεουργημένα και άλλα ακέφαλα. Μέχρι χτες εί-χε μάθει από τη θρησκευόμενη οικογένειά σου το «αγαπάτε αλλήλους» και τώρα ιδού η διάψευση. Άραγε, θα ατενίσεις ξανά το μέλλον αισιόδο-ξα, θα ψάλλεις και πάλι τον ύμνο της σημαίας που σε μεθά μόνο από το νέκταρ της φιλίας και που σε λούζει με της αγάπη το φως;» (σελίδα 32)
Σε άλλο σημείο η συγγραφέας με ποιητικό λόγο περιγράφει:
«Εχθρός ήταν ο άνθρωπος που σώθηκε / ένας στρατιώτης Ιταλός που πλάι στο όπλο του / κρατούσε το δοξάρι / ήταν και αυτός ένα μοι-ραίος οπαδός του Άξονα / που με το ζόρι την Ελλάδα ήρθε να πάρει». (Σελίδα 36)
Η Ελένη Τέγου είναι μια άξια εργάτρια του λόγου και της τέχνης. Με το έργο της «δυο αγάπες… μια ζωή…» έδωσε τον καλλίτερο εαυτό της, φτάνει να σκεφτεί κανείς πως ο πυρήνας του είναι η αγάπη προς το συνάνθρωπο. Η αγάπη που νικά τον Πόλεμο, το μίσος και τη φτώχεια και μέσα από αντίξοες καταστάσεις προστατεύει τον έρωτα, τα ιδανικά και τις αξίες:
«Μη βιάζεσαι αγαπημένη. Μην παρασύρεσαι από τους πειρασμούς της στιγμής. Κράτα την μόνο σαν ανάμνηση για το μέλλον. Η φλόγα της αγάπης αγγίζει το σώμα μας, όμως οι πόρτες της ψυχής μας είναι ανά-γκη να μείνουν κλειστές. Μπορεί ο ήλιος της να ξεκλέβει κάποια χαρα-μάδα για να βρει ανταπόκριση, όμως δεν πρέπει να παρασυρθούμε. Εί-ναι σα να χτυπούμε σε πόρτες κλειστές. Η ιερότητα της ώρας και η ηθική μου απαγορεύουν να εισβάλω στην αγνή σου ψυχή. Ας μείνουμε δυο ταξιδιώτες του ονείρου, όποιο κι αν είναι το κόστος αυτής μας της απόφασης».
Κλείνοντας, στο σημείο αυτό ας μου επιτραπεί ν’ αναφερθώ εν τάχει στην πλούσια, ανήσυχη και πολυτάλαντη πολιτιστική δραστηριότητα της Ελένης Τέγου, Κοινωνικής Λειτουργού - Παιδαγωγού. Στο ενεργητικό της απαριθμεί ήδη τα έργα «Ντικ φίλε μου», «Λουκία», «Γιώργος», «Συνέχισε να ονειρεύεσαι» και βεβαίως «δυο αγάπες… μια ζωή…» έχει προς έκδοση και μια σειρά παιδικών παραμυθιών παιδαγωγικής αξίας, το μυθιστορηματικό έργο «Φιλία δίχως σύνορα», καθώς και πολλές τιμητικές διακρίσεις, ενώ δραστηριοποιείται και ως μέλος πολλών συλλογικών οργάνων νομικών προσώπων υψηλού ενδιαφέροντος.
Έργα σαν κι αυτό που αναφέρονται στις πέτρινες εποχές, στην αγάπη και στο σεβασμό στις αξίες, είναι άξια επαίνων και θερμών συγχαρητηρίων. Στη μυθιστοριογράφο του έργου, Ελένη Τέγου, τα θερμά συγχαρητήριά μου
Βάιος Φασούλας
Τρίκαλα Σεπτέμβριος 2009
Vaios Fasoulas
Delta Kalampakas 42100 TRIKALA
tel: +30 24310 72132
http://www.fasoulas.de
pelasgos@fasoulas.de
Δημοσίευσέ το στο:
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου